Chapter 9: Niall James Horan

"Je faalt er best wel in om je gevoelens te verstoppen, Niall," zei Louis toen.
Ik schrok van zijn opmerking. Nee, hij mag me niet doorhebben, dacht ik, maar uiteindelijk grinnikte ik toch.
"Hoe kan je dat zien.. Jij bent de enige die erdoorheen kijkt," murmelde ik.
Hij antwoordde niet, dus hij had me waarschijnlijk niet gehoord. Vanuit een ooghoek keek ik naar hem. Hij lachte zijn tanden bloot, maar ik wist niet waarom. Even verdronk ik in zijn oceaanblauwe ogen. Ze waren zo prachtig. Ik smolt er gewoon van. Zijn ogen keken me oriënterend aan. Waarschijnlijk probeerde hij mijn gedachten te doorgronden. Een koude rilling liep over mijn rug toen ik zijn volmaakte glimlach nader bekeek. Zijn scherpe gelaatstrekken drukten een onverzettelijke wilskracht uit. Even had ik de neiging mijn lippen op de zijne te drukken, maar ik deed het uiteindelijk toch maar niet. Ik wist niet of hij hetzelfde wilde als ik, al zei mijn instinct van wel.
"Louis?"
"Ja?"
Zou ik het hem nu wel of niet vragen?
"Nee niks, laat maar."
Hij keek even naar mijn hand die op mijn schoot rustte. Hij legde zijn eigen hand erop. Gespannen balde ik mijn hand tot een vuist, en greep de stof van mijn broek vast. Ik beet op mijn lip, om geen geluiden te gaan slaken. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat is dit? Wat gebeurd er met me?
"Niall, wat is er?" vroeg Louis, naar onze handen kijkend. Het was alsof hij me uit testte.
Ik liet mijn adem ontsnappen en keek hem aan. Zwijgend schudde ik mijn hoofd. Ik kon niets over mijn lippen krijgen. Opnieuw kruisten onze blikken elkaar, en de drang hem te kussen werd groter en groter. Ik boog een beetje voorover, toen de deur open zwaaide.
"Niall, heb je-"
Geschrokken keek ik naar mijn moeder die de kamer binnenstormde. Ik voelde hoe Louis snel zijn hand van de mijne verwijderde, en opsprong van mijn bed.
"Lewis! Wat doe jij hier?! Jij hebt nog werk te doen! Hup, maak dat je wegkomt!"
Louis' blik veranderde in doodsangst en hij waggelde snel mijn kamer uit. Mijn moeder gooide de deur met een klap achter hem dicht, en vervolgens keek ze me woedend aan.
"Wat was dat nou?! Ik wil niet hebben dat je met hem omgaat, Niall! Ga maar snel in bad! Straks ruik je nog naar die stink Brit! Ik wil niet meer dat je Louis in je kamer laat, zonder mijn toestemming! Heb je dat begrepen?!"
"Ja, mam," zei ik met schorre stem, en stond op. Ik liep langs haar door naar de badkamer. Mijn eigen, persoonlijke badkamer. In een vlug tempo trok ik mijn kleding uit en gooide het in de wasmand. Ik stapte onder de douche en zette de kraan aan. Warme druppels water sijpelden over mijn lichaam. Fluitend pakte ik de shampoo van de rand en deed wat van de paarsige vloeistof in mijn hand. Ik masseerde mijn hoofd, en spoelde vervolgens de shampoo uit mijn haren. Ook pakte ik wat zeep en wreef mijn hele lichaam ermee in. Met gesloten ogen en mijn hoofd een beetje geheven, genoot ik van de warme vloeistof in aanraking met mijn ijzige huid. Na zo'n kwartier opende ik mijn ogen weer, en zette de kraan uit. Stond er nou iemand in de deuropening? Ik wreef met mijn pols over de glazen wand van de douche, maar voordat ik de condens van de ruit gehaald had, was de persoon alweer verdwenen. Ik zuchtte en haalde de handdoek van de rand, en sloeg deze om mijn middel.