Seven.

Toen mijn vader de deur uit wandelde, opende ik mijn laptop. Ik moest even denken over mijn wachtwoord, maar al snel zag ik de achtergrondafbeelding van mij en mijn beste vriendin. Ik staarde er even naar en opende het internet. Ik typte Facebook in de zoekbalk, klikte de site open en typte mijn gebruikersnaam en wachtwoord in. Zonder naar de vijftien meldingen te kijken, ging ik naar mijn profiel. Een paar vriendinnen hadden al een berichtje geplaatst. Beterschap!. Ik staarde even naar het berichtje en besloot dan maar niet op vind ik leuk te klikken. Arianna , mijn beste vriendin, had ook iets achter gelaten.
Ik mis je, ik mis je, ik mis je. Sms je me als je dit leest?
Mijn hand ging naar mijn iPhone, maar ik besloot het te laten. Al de drama die er daarvan kwam, kon ik nu wel missen. Ik klikte de chat open. Bijna heel mijn klas was online. Snel schakelde ik de chat uit. Moest ik nu iets op mijn prikbord zetten?
De muisaanwijzer ging naar de groep die we voor 6ECO hadden gemaakt. Ik scrollde naar beneden in de groep. De antwoorden van testen en taken werden vrolijk verspreid. Olivia had ze allemaal geliked. Ik klikte op haar profiel en keek direct naar haar foto's. Ik denk dat dat bij iedereen een trekje was, mensen toevoegen om hun foto's te kunnen bekijken. Olivia was een dik meisje, die zichzelf mooi vond. Daarom had ze ook tweehonderd foto's in het album genaamd Me, myself and I <3. Ik walgde van haar.
Toen ik terug naar mijn startpagina ging, kwam de verpleegster binnen en vroeg of we nog iets wilden eten. Jessica antwoordde dat ze nog een koekje wou.
De verpleegster knikte en keek mijn richting uit. 'Misschien nog een yoghurtje?' vroeg ik.
Het meisje - een stagaire, vermoedde ik - glimlachte en liep de kamer uit. Mijn concentratie ging weer naar mijn scherm. Ik keek naar het uur: 21:05. Wow! Was het al zo laat? Ik vergeleek het uur met dat van de wijzerklok boven de deur. Kennelijk was het al winteruur, ik zuchtte en veranderde de tijd. 20:05, verscheen er.
Het was woensdag, dus er zou wel een talkshow op televisie zijn. Ik sloot mijn computer af toen de verpleegster met een koek, yoghurt en een doosje vol met pilletjes afkwam. 'Tijd voor jullie pilletjes, girls.'
Ik klapte de laptop toe en zette hem op het nachttafeltje. Toen de verpleegster, Madison, las ik, naar mijn kant van de kamer kwam, hielp ze mij met recht te komen. Ze reikte mij een glaasje water aan en ik slikte de pillen één voor één door. Ze waren bitter, zoals de bittere woorden die mijn vader altijd sprak.
Het yoghurtje dat erna kwam, smaakte hemels. Ik spoelde mijn mond met een glaasje water. Ik keek nog nog een halfuurtje naar het programma op de televisie dat Jessica had opstaan. Geen talkshow voor mij vandaag.
Ach, de hardheid van het licht van de computer brandde nog in mijn ogen. Jessica mocht voor de derde avond op rij de macht over de televisie behouden. Voor ik het wist, viel ik in slaap