36. Everything's fine.

Rillingen van de koude winterwind rollen door mijn lichaam. Mijn knieën zijn opgetrokken en mijn armen liggen eromheen. Opgerold tot een bolletje, maar toch heb ik het koud. Zittend op de bevroren grond, zelfs de tranen die over mijn wangen rollen, voelen koud. Mijn ogen lezen nogmaals de letters op de die graven. Ik heb ze zorgvuldig uitgekozen, passend bij het geheel. Ik glimlach treurig en laat een van mijn bevroren vingers over de witte roos gaan. De begrafenis was erg moeilijk geweest, maar al mijn vrienden waren er voor mij geweest.
'Ik dacht al dat ik je hier kon vinden.'
Ik kijk op in een paar blauwe ogen en glimlach even kort. Jackson gaat naast me zitten en slaat zijn armen rond mij heen.
'Hoelang zit je hier al? Je bent helemaal bevroren.'
Ik haal mijn schouders op, aangezien ik niet zeker weet of mijn stem sterk genoeg is. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en geniet even van de warmte die zo plots is verschenen. Wanneer ik zeker weet dat mijn stem me niet zo laten zakken, praat ik pas.
'Met jou is alles goed?' Hij snapt wat ik bedoel.
'Jup, ik ben nu een weerwolf en Lydia en ik zijn weer closer dan ooit.' Mijn mondhoeken krullen omhoog. Die twee zijn zeker closer dan ooit. Lydia is zelfs door dit alles veranderd, heb ik zo door de gangen van de school horen gaan. Al weten hun natuurlijk niet waarom ze zo plots is veranderd..
'Je weet dat mijn vader advocaat is, toch?' Ik knik langzaam. Waar gaat dit heen?
'Hij heeft zo het een en ander over je opgezocht. Er staat geen voogd aangegeven bij je geboortedocument en het lijkt erop dat je verder inderdaad geen familie meer hebt.'
Hij stopt, waardoor ik omhoog kijk in zijn blauwe ogen. Nog steeds vraag ik me af waar dit heen gaat.
'Nou, je weet toch dat ik ook ben geadopteerd? Je mag nog niet op jezelf wonen, dus je bent verplicht om tot je achttiende in een weeshuis door te brengen, dus.. mijn ouders hebben voorgesteld om jou ook te adopteren..'
Ik blijf hem aankijken. Ze willen me adopteren. Dat klinkt raar. Ik hoor daar toch niet bij?
'Waarschijnlijk vind je dit nu raar, omdat je niet bij deze familie hoort, maar ik hoor er eigenlijk ook nog steeds niet echt bij.'
Ik kijk hem medelevend aan, maar besef dan dat het eigenlijk de pefecte plek is. Ik ben dan wel degelijk bij familie, want ik ben bij Jackson.
'Ik vind het een goed idee', floepen de woorden onverwachts uit mijn mond.
Even is hij verbaasd, maar dan krullen zijn mondhoeken omhoog tot een grote glimlach. Hij trekt me in een omhelsing.
'Ik zal je niet teleurstellen, zusje.' Ongewillig moet ik grijnzen bij die woorden. Ondanks dat ik weet dat ik goed terecht kom, ik bedoel ik heb nu mijn beste vriend als (peet)broer en ik ga bij een super rijke familie intrekken, toch mis ik nog iets.
'Kom, we hebben een verrassing voor je.'
Verbaasd pak ik de uitgestoken hand aan, zodat Jackson me omhoog kan trekken.
'Verrassing, waar is dat voor nodig?'
'Om een toost te kunnen uitbrengen op het feit dat er vanaf nu alleen nog maar geluk kan volgen.'
Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Niet liegen, broer.' Hij grijnst, waarna hij lachend toegeeft;
'We hadden een excuus voor een feestje nodig.'

Mijn ogen glijden langs alle gasten, al mijn vrienden. Jackson en Lydia staan samen te schuifelen. Allison en Scott ernaast. Allison heeft alles opgebiecht, waarna we haar hebben vergeven. Haar moeder was namelijk gebeten door een weerwolf, nee niet Derek, en heeft toen besloten dat ze nog liever dood wilde gaan, dan in het monster veranderen wat ze zo erg haat, dus dat is gebeurd.
Mijn ogen glijden verder. Stiles en Derek staan beide met een flesje bier in hun handen te praten. Nu alles voorbij is, doet Derek zelfs normaal tegen mij en dan hebben we Stiles. Tsja, ik vind hem nog steeds.. aantrekkelijk, maar hij is niet degene die ik nodig heb in mijn leven. Ik glimlach even wanneer ik Isaac zijn gezicht in mijn gedachten voor me zie. Waarom hij er toch nog steeds niet is, weet ik niet.
'Tijd voor de verrassing!' roept Lydia opeens door de kamer. Iedereen krijgt meteen een grote grijns op zijn gezicht. Niets om te vertrouwen dus.
'Kom', Jackson pakt mijn hand en trekt me mee de trap op. De rest volgt. We zijn in Jackson zijn huis en ik had er sowieso al geen goed gevoel bij, want toen we weggingen bij de begraafplaats, begon Jackson opeens druk te bellen met allerlei mensen. Nu we zo naar een van de kamers boven lopen, heb ik al zo'n gevoel waar dit heen gaat.
Plots voel ik twee handen voor mijn ogen.
'Het is goed', fluistert de stem van Isaac vlak bij mijn oor.
'Isaac!' breng ik blij uit. Iedereen begint te lachen, waardoor ik het bloed naar mijn wangen voel stijgen. Ik hoor hoe een deur open wordt gedaan.
'Tadaa!' Wanneer de handen voor mijn ogen verdwijnen, kijk ik recht in een kamer. Míjn kamer. Ik heb Jackson weleens verteld over hoe mijn droomkamer eruit zou zijn, en hier is die dan.
'Maar hij is nog niet af', onderbreekt Jackson mijn 'wow' en 'wauws'. We gaan met z'n alle bij elkaar staan. Jackson's vader en moeder verschijnen in de deuropening, met zo'n oude camera die meteen de foto's afdrukt.
'Als een welkomscadeautje. Dat je je hier altijd maar thuis mag voelen', zegt zijn moeder. Ik glimlach dankbaar.
'Nou, zeg eens CHEESE!'
En dat doen we. Hij overhandigt mij de foto en ik weet precies waar dit hoort. Aan een van de muren in mijn slaapkamer, zit een enorm hartvormige collage van allerlei foto's. Voornamelijk de foto's van het feestje met de maskers etc. In het midden van het hartje is nog een plekje. Ik plak de foto erin en kijk daarna mijn vrienden zielsgelukkig aan. Ik weet het zeker, ík heb de beste vrienden. Twee armen worden rond mijn middel geslagen. Ik word opgetild en rondgezwiert, terwijl ik alleen maar kan verdrinken in Isaac's zijn prachtig heldere ogen. Hij drukt zijn lippen op de mijne en kust me innig. Ja, dat weet ik ook zeker. Ik heb de beste vrienden én het beste vriendje. En dat is ook het moment dat ik besef, dat mijn vader niet heeft gewonnen.
I'm not the rain who lost it all. I'm a flower in bloom, who hás it all.