35. The end of the games. - Part 02 -

Een luid geklap onderbreekt het magische moment van het tweetal. Wanneer ik me verbaasd omdraai, zie ik, tot mijn nog grotere verbazing, Derek staan.
'Goed gedaan, Jane.' Ik blijf hem strak aankijken. Die man haalt me het bloed onder de nagels vandaan.
'Jammer dat degene die je het liefst wilde vangen, is verdwenen', maakt hij zijn zin af.
Ik draai me snel om en zie met grote ogen van de man inderdaad is verdwenen, maar dan verschijnt er een treurige glimlach op mijn gezicht. Ik schud mijn hoofd.
'Nee? Jij ziet hem nog steeds', de ironie schalt door zijn stem.
'Nee, eikel, ik weet waar ik hem kan vinden', snauw ik kwaad naar Derek. Ik draai me om naar Derek, loop naar hem toe en ga recht voor hem staan. Ik moet iets omhoog kijken, maar mijn intimiderende blik wordt daardoor niet minder.
'Waarom. Vertel me nou eens, waarom. Waarom doe je zo gemeen tegen mij?'
Zijn harde blik blijft even hard, maar er verschijnt een glimlach die zo verdrietig is dat mijn hart alweer breekt.
'Je doet me aan mijn zusje denken en is het niet dat grote broers hun zusjes altijd plagen?'
En toen brak mijn hart echt. Ik had meteen spijt van alle keren dat ik tegen hem ben uitgevallen, al schiet er dan iets te binnen.
'En jij hebt ook je eigen zusje vermoord?' Tranen verschijnen in de ogen van de zo sterke man. Hij schudt zijn hoofd.
'Dat spijt me.'
Ik wil er geen genoegen meenemen, maar ik weet dat ik moet opschieten als ik de man nog wil vinden. Ik kijk hem nog even strak aan en wil daarna langs Isaac het bos in lopen, maar Isaac pakt mijn hand vast en trekt me dicht naar zich toe.
'Moet ik mee?' Ik smelt bij het horen van de bezorgdheid in zijn stem. Ongewillig schieten mijn gedachten naar Stiles. Stiles!
'Waar is Stiles?' vraag ik meteen overbezorgd.
Scott komt de bosjes uit rennen, hijgend en helemaal rood.
'Ja-Jane', hij slikt een keer en probeert op adem te komen.
'Ik moest van Stiles komen. Hij.. hij is bij je oma, in het ziekenhuis.' Mijn vuisten ballen zich.
'Het gaat niet goed', maakt Scott zijn verhaal af. Ongewillig begin ik toch te twijfelen. Dit is eigenlijk de enige kans die ik heb om de man te vermoorden, hem de pijn laten voelen wat ik voelde toen mijn moeder en broertje stierven.
'Het is goed, Jane. Ik ben je moeder en je broertje.'
Tranen verschijnen al in mijn ogen voor ik me heb omgedraaid naar mijn oma. Naast haar staan mijn moeder en broertje. Ik heb mijn broertje nog niet gezien. Een glimlach verschijnt op mijn betraande gezicht.
'Het is goed. We zijn samen en wanneer de tijd voor jou rijp is, dan zullen we hier nog steeds samen. Dan komen we je ophalen.' Ik kijk mijn moeder dankbaar, liefdevol aan.
'Beloof het me.'
'We beloven het', antwoord het drietal in koor. Mijn moeder strijkt nog even een pluk achter mijn oor en glimlacht dan voor ze verdwijnen. Ik sla het in mijn geheugen op. Ze leken alledrie zo gelukkig. Ik veeg de tranen niet weg wanneer ik het bos in ren. Ik durfde niet om te kijken naar hoe alle ogen op mij waren gericht, zich afvragend of ik wel helemaal spoor.
'Jane wacht! Ik moest je boog meenemen van Stiles!'
Ik draai me nog net op tijd terug om naar Scott. Ik ren terug om de spullen aan te nemen en zeg tegen Scott dat hij Stiles namens mij moet bedanken en verdwijn dan zonder nog iemand aan te kijken.

Met gespannen boog stap ik de kamer binnen. Zoals verwacht zit de man op de plek waar mijn moeder zat toen de Kanima haar heeft vermoord.
'Hoi pap', mijn stem staat gespannen.
De hoed is nu verdwenen. Zijn warige bruine haar hangt een beetje voor zijn diepbruine ogen.
'Ik wist dat je me hier zou vinden.'
'Waarom heb je het gedaan?'
'Jij bent de reden dat ik je moeder kwijtraakte. Niet alleen je moeder, maar zei nam ook nog je broertje mee. Ik had niemand meer en dat was jou schuld.'
Ik schud mijn hoofd. 'Dat was jou schuld.'
'Niet', reageert hij als een klein kind.
'Jij was degene die mijn moeder sloeg, die mij mentaal en lichamelijk heeft misbruikt, maar weet je wat, daar ben ik overheen gekomen. Niet geheel, want ik hou nog steeds van alles voor Isaac achter, maar...' Tranen van woede verdoezelen mijn zicht. Een van de twee vingers laat los. Nog een vinger en hij heeft geboet voor zijn zonde.
'Doe het. Schiet. Schiet en er zal helemaal niemand meer zijn die van je houdt.'
En dat doe ik. Ik laat los, schiet. Dwars door zijn hart, zodat hij op slag dood is. Ik werp nog slechts één enkele blik op hem, maar dat alleen puur om de woorden naar hem uit te kunnen spugen.
'Jij hebt nooit van me gehouden.'


-- Comment, please? --