34. The end of the games. - Part 01 -

Eenzaam sta ik op de lege parkeerplaats. Omringd door niets anders dan stilte. De zon is al aan het ondergaan en overal doemen schaduwen op. Isaac gaat me vermoorden als hij erachter komt, dat ik hem hier niet over heb ingelicht. Als dit plan fout gaat, dan.. Nee, dit plan gaat niet fout. Dat mag niet.
'Ik dacht al dat je nog een keer zou komen.'
Ik draai me om. Daar staat de man naar wie ik zocht. Nog steeds in die zwarte kleding, nog steeds zijn gezicht verstopt in de schaduwen van zijn hoed.
'Ik wil een deal maken.'
Uit de bosjes komt de Kanima lopen. Hij gaat naast zijn baasje staan. Hij houdt zijn hoofd schijn en kijkt me even in de ogen. Even vraag ik me af of Jackson me herkent, maar dan komt dat enge hoge geschreeuw weer uit zijn mond.
'Nee, nog niet. Straks mag je iemand pijn doen.'
Ik bijt mijn tanden op elkaar. Ik wil gaan schelden naar hem gaan schreeuwen dat hij dat eens moet proberen, maar ik moet dit slim aanpakken. Ik moet in mijn rol blijven. Een fout, kan enorme gevolgen hebben. Een fout kan zelfs al betekenen dat het plan niet lukt.
'Hee Jackson.'
De man lacht, een rilling loopt over mijn rug en dat is het moment dat ik het zeker weet. Alle gevoelens worden uit mijn lichaam gezogen samen met alle kleur van mijn gezicht. Al die tijd wist ik het al, maar ik wilde het niet geloven. Nu weet ik het zeker, die lach. Dat was het laatste wat ik van hem gehoord samen met de woorden; 'Someday, someday, I'll find you again and then you'll be that rain who lost it all.'
Ik kan me niet meer bewegen, kan niet meer denken. Ja, dit is echt het beste moment om in een shock te gaan, maar op dat moment worden mijn vingers verstrengeld met een paar warme vingers. Wanneer ik naast me op kijk in een paar blauwe ogen, weet ik dat ik dit kan doen.
'Het spijt me', fluister ik. Zijn ogen geven mij het antwoord, hij vindt het niet erg. Ik verstevig de grip op zijn hand en draai me daarna terug om naar de man.
'Ik wil even met Jackson praten.'
Nogmaals dreunt die enge, bekende lach mijn gehoorgangen binnen.
Ik wil Isaac zijn hand loslaten, maar dat laat hij niet toe. Ik draai me om en kijk in die prachtige ogen. Ik buig voorover, tot vlak voor zijn gezicht en fluister dat het goed is. Ik druk een kus op zijn lippen en laat daarna zijn hand los.
Ik loop naar het midden van de lege parkeerplaats en blijf daar staan. De man stuurt de Kanima naar het midden, tot vlak voor mijn neus. De reptielachtige ogen van de Kanima blijven elke beweging van mij volgen. Van het zachte getik met mijn vingers tot het waaien van mijn haar door de wind. Ik tik een keer duidelijk met mijn wijsvinger op mijn been en hoor hoe de blaadjes van naast mij ritselen. De ogen van de Kanima schieten naar de plek.
Ik zie hoe hij bevriest op zijn plek. Ik draai mijn hoofd om naar Lydia. Ze ziet er bang uit, maar niet om het monster dat ze voor zich ziet. Ze is bang dat ze Jackson niet kan helpen. Dat dit niet goed genoeg zal zijn.
'Hee Jackson, liefje. Ik ben het, Lydia. Weet je nog dat we die ruzie hadden laatst. Je vroeg me om je huissleutel terug te geven.'
Ze stopt even. Tranen lopen over haar wangen. Haar vingers halen een ketting van onder haar shirt. Aan de ketting hangt een gouden huissleutel.
'Ik heb hem niet teruggegeven, dat was een andere sleutel. Ik.. kon hem niet teruggeven.'
Weer stopt ze, zodat ik mijn ogen terug naar de Kanima laat gaan. Verbaasd kijk ik naar Jackson. Hij ziet er weer menselijk uit, al is de ene helft van zijn lichaam nog steeds beschubt. Hij gaat voor haar staan. Zijn wangen betraand, haar wangen betraand en dan gebeurd er met magische moment waar ik op had gehoopt, waar iedereen op had gehoopt.

"Do you... Do you still-?"
"I do... I do still love you."