OO1 - Zipporah Jade Wellington

“Oké, wat hebben we nog nodig?” Ik kijk op het boodschappenlijstje. “We hebben alleen nog melk en eieren nodig.” “Ik zorg voor de melk.” En weg ik ze. Dylara, mijn beste vriendin ooit. Terwijl zij naar de melk aan het zoeken is, ben ik op weg om te eieren te halen maar het duurt alleen uren want iedereen die ik onderweg tegenkom wil een praatje met me maken. Dylara en ik leven in een klein dorpje. Iedereen kent elkaar. Iedereen weet alles. Als ik bijvoorbeeld aan Mevrouw Jone vraag hoe het met haar buurvrouw is, weet ze alles tot in detail te vertellen. Sterker nog, ze verteld me meer dan ik wil weten. Dat haar zoon inmiddels getrouwd is maar dat zijn moeder er niet mee eens is. Dat het hondje van haar buurvrouw een infectie heeft enzovoort. Als ik eindelijk klaar ben met het gesprek met Mevrouw Jone, begint de ene na de andere persoon tegen me te praten. En allemaal over hetzelfde onderwerp. Namelijk dat er een nieuwe familie in het dorp arriveert vandaag. En dat is een ‘Big deal’ voor al deze mensen. Hier zijn ze niet zo blij met nieuwe mensen. Ik weet niet waarom maar ik wil die nieuwe mensen wel graag leren kennen. Misschien omdat ik bijna zeventien ben of misschien omdat ik in een saai dorp leef maar ik ben nieuwsgierig naar wie die nieuwe mensen zijn. Niet alleen ik, denk ik. Dylara denkt er hetzelfde over. “Daar ben je. Ik zocht al naar je. Ik heb de melk. Heb jij de eieren al?” “Nee, ik heb de eieren nog niet. Weet jij van de nieuwe familie?” vraag ik Dylara. “Yep, iedereen heeft het erover. Ik wil ze best ontmoeten.” “Ik ook. Die saaie mensen zullen ons zo haten. Weet je nog, de laatste nieuwelingen? We waren de enige die met ze praatte terwijl voor de rest iedereen ze negeerde.” Soms denk ik nog aan die mensen. Het was een aardig stel. Erg vriendelijk. “Natuurlijk weet ik dat nog. Uiteindelijk konden ze het niet meer aan en vertrokken. Aan ons heeft het niet gelegen.” Ondertussen staan we in der ij voor de kassa. We hebben mijn vader beloofd om te koken, zoals elke avond. Hij werkt hard, dag en nacht, om ons te onderhouden. Dylara woont bij ons sinds haar ouders omgekomen zijn vanwege een auto-ongeluk. Toen mijn moeder plots verdween en nooit meer terug kwam, zijn we verhuisd naar Saint Rosenberg. De bewoners hadden medelijden met ons en accepteerde ons. We merken wel dat ze daar wel wat spijt van hebben vanwege Dylara en mij. We zijn niet de zestien jaar oude meisjes die we horen te zijn in dit dorp maar dat boeit ons niet. Wanneer we alles hebben afgerekend – iets wat nog langer duurde dan het zoeken naar de eieren – lopen we de supermarkt uit met overvolle tassen. Net op dat moment rijdt er een zwarte Jaguar XS met geblindeerde ramen voorbij. Hij gaat richting ‘Haunted Mansion’. De hele situatie voelt mysterieus. De zwarte auto, de geblindeerde ramen, zelfs de vage silhouetten daarachter. Vanaf dit moment, wil ik weten wie het zijn. Gewoon om een avontuur te beleven.

Dit is het eerste deel van deze storie. Wees niet bang en geef gerust je mening.
Klopt er iets niet? Dan kan je dan altijd doorgeven.
Het is ook geen probleem om een kudo te geven al vindt ik reacties persoonlijk leuker.
Geniet van het verhaal en laat weten wat je ervan vindt, dan help je ons ook met het verbeteren van het verhaal.