Tommo 4

Ik besefte me nu pas hoe gemeen mijn enige echte vriendin tegen mij had gedaan. Ze gunde het mij gewoon niet. En ik wilde het haar wel gunnen. Het was afgelopen dus we mochten naar huis, we zouden nog te horen krijgen wanneer dat we gingen. Toen ik thuis was, gooide ik mijn schooltas in de hoek van de kamer en liep naar de keuken omdat ik hoorde dat mijn moeder met het eten bezig was. "Mam, ik ga naar Engeland!" zei ik. Mijn moeder draaide zich om en glimlachte naar me "Dat is mooi! Maar vind je het dan niet erg dat je niet met Anne samen kan gaan?" vroeg mijn moeder.
"Nee, ik vind het totaal niet erg! Ze wilde helemaal geen vriendinnen met mij zijn, ze gunt het me gewoon niet, dan hoeft het van mij ook niet meer, hoor!" zei ik terwijl ik moeite moest doen om mijn tranen binnen te houden.
"Ach meisje toch, wat verschrikkelijk! Kom hier," zei ze gelijk terwijl ze haar armen opendeed. Ik kroop in haar armen en ik begon te huilen. De tranen bleven maar stromen, tranen van verdriet, woede maar toch vooral teleurgesteld in Anne. Dit had ik nooit van haar verwacht. Ik droogde mijn tranen en zei tegen mijn moeder dat het wel weer ging. Ik pakte mijn tas en liep naar boven voor mijn huiswerk. Ik keek in mijn agenda wat ik allemaal moest doen. Het viel best wel mee dus ik begon er maar gelijk aan dan was ik tenminste sneller klaar. Ik begon ook maar eens met leren voor Frans. Bah! wat haatte ik die taal toch! Maar ja het is een schoolvak dus het moest maar. Ik sloeg net mijn boek open toen mijn moeder riep dat het eten klaar was en dat ik dus naar beneden moest komen.