-10-

-10-
Liam James Payne

Ik open mijn ogen en kijk rond, eerst moet ik wennen aan het licht maar al snel zijn mijn ogen gewend aan het vele licht. Mijn ogen glijden over de witte bedden die in de ruimte staan. Ik stop bij het laatste bed, er licht een meisje van denk ik mijn leeftijd te slapen. Wat doe ik hier? En waar ben ik? De vreemde slangetjes aan mijn lichaam en de apparaten naast mijn bed maken me onzeker, waarom ben ik hier? Tot mijn grootte opluchting kom mijn moeder de ruimte in. Haar blik zegt genoeg. Ze kijkt bezorgd, voor ze haar mond open kan doen heb ik haar al gevraagd: 'Wat is er mam? En wat doe ik hier?.' Zo veel vragen waarvan ik hoop dat zij ze kan beantwoorde. 'Ik weet het niet lieverd, ik weet het niet. Ik wacht op de uit slag van de doktoren.'
Ik ben in en ziekenhuis. Maar waarom?  Op die vraag moet ik nu nog wachten. Dat is niet mijn sterkste punt, wachten. 'Waar is papa.' Vraag ik aan mijn moeder om de vervelende stilte te breken, gelijk kijkt ze weg. 'Die kon helaas niet komen. Zaken voor zijn werk' Beantwoord ze mijn vraag. Een grote zucht verlaat mijn mond, hoe kan het ook anders. 'Mevrouw Payne, kunt  even komen? We hebben uitslagen van de foto's.' Zegt een van de doctoren. 'Ik ga even met ze mee lieverd. Ben snel weer terug.' Zegt mijn moeder. Voor ze door de deur wil lopen kijkt ze bezorgd achter om. Ik heb er nog nooit zo gebroken gezien, altijd was ze bezig met haar werk. Het lijkt wel een ander persoon. Tuurlijk het is dezelfde moeder maar ze kijkt gebroken, het voelt niet goed haar zo te zien.
Het lijkt uren te duuren voor mijn moeder eindelijk weer terug komt. Ze loop richting mijn bed met een bezorgde uitstraling. Langzaam gaat ze zitten op de rand van mijn bed en sluit haar armen om me heen. Met haar warme handen wrijft ze over mijn rug, het geeft een fijn en vertrouwd gevoel. 'Wat is er mama? Ga ik dood?' In een beweging laat ze me los en kijkt me aan. 'Jij gaat wel gelijk van het ergste uit, hè? Zegt en een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht. Het doet me goed, ik lig dan wel in het ziekenhuis maar mijn moeder lacht weer. 'Maar mama, wat is er nu?' Vraag ik haar opnieuw. Ze frummelt wat met haar handen en de grond is ineens wel heel interland. 'Mama, vertel me wat er is.' Zeg ik haar, ik probeer haar aan te kijken maar opnieuw kijkt ze naar de grond. Als ik toch niet dood zou gaan dan is het toch niet zo heel erg. Uiteindelijk begint mijn moeder toch met praten en zegt: 'Je hebt een ziekte aan je nieren.' Hikt ze met tranen in haar ogen. Dat is toch niet zo heel erg. Vragend kijk ik haar aan. Snel vervolgd ze haar zin. 'Je moet een paar operaties onder gaan. Ze weten nog niet hoe je er daarna uit komt. Ze weten überhaupt niet of je daarna nog wel normaal kunt leven.' Wat is dit nu weer voor raars, wat bedoelt ze met of ik ooit weer normaal kan leven? Opnieuw sluit mijn moeder me in haar armen. Het geeft een fijn gevoel twee armen die er altijd voor je zullen zijn, ook al is ze vaak weg. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Laat mijn vader me gewoon stikken of kan het echt niet anders voor zijn werk? 'Mama, wil je Med alsjeblieft bellen?' 'Tuurlijk doe ik wat lieverd.' Gelijk pakt ze haar mobiel en zoekt her nummer van Medley op. Ik hoop dat ze opneemt.