52.

Zayn Malik POV

De maand hierop ging supersnel voorbij. Ik ging weer elke dag langs, voor zover dat mogelijk was. Het was een rustigere periode voor One Direction, maar we waren toch elke dag in de studio om nieuwe nummers op te nemen. Ik probeerde altijd als eerste mijn stukjes in te zingen, zodat ik daarna meteen door kon naar Stephanie. Ik ging altijd rond een uur of vijf, dan was ze altijd al klaar met revalideren en lag ze meestal in haar bed tv te kijken.

'Hey!' riep ze vrolijk toen ik binnen kwam. Ik was eigenlijk heel moe en had gehoopt dat ze ook al moe was, zodat het een rustige avond ging worden, maar ik had het dus mis. Ik zette mijn beste glimlach op en riep zo enthousiast mogelijk: 'Hey, Stephanie!' 'Zayn, hoe zie jij eruit?' vroeg ze verbaasd. Ik zuchtte en meteen verdween de glimlach op mijn gezich. Ik liet mij vallen in de stoel naast haar bed en leunde met mijn hoofd tegen de rug van de stoel en liet mijn ogen dichtvallen. 'Ik ben dood,' mompelde ik. Ik voelde hoe ze door mijn haar begon te wrijven. 'Hé!' protesteerde ik. Ik zag hoe ze grinnikte. 'Zayn, ik wil je wat laten zien,' zei ze blij. Ik knikte en stond op. 'Waar ligt het? Ik zal het wel pakken,' zei ik. Ze schudde met haar hoofd. 'Zayn, ga maar weer zitten.' Ik keek haar verbaasd aan, maar was te moe om verder na te denken. Voor ik alles goed en wel doorhad, zag ik hoe ze het deken van haar had afgeslagen en ze haar benen over de rand van het bed legde. Mijn ogen werden groot. Ze duwde zich af en ging recht staan. Ze bleef gewoon recht staan zonder hulp! Alsof het nog niet genoeg was, begon ze ook nog te wandelen naar de tafel. Het ging niet heel snel, maar het was al heel wat! 'Stephanie, dat is fantastisch!' zei ik blij. Alle vermoeidheid bleek verdwenen te zijn. Ze knikte glimlachend. Ondertussen was ze op de tafel gaan zitten. Er werd geklopt op de deur. Onze hoofden draaiden naar de deur en we zagen hoe een klein oud verpleegstertje binnen kwam. 'Ah, Stephanie, weer aan het oefenen zie ik?' zei ze vrolijk. Stephanie knikte trots. 'Ik kom het eten brengen,' zei de verpleegster en ze zette een dienblad op de tafel naast Stephanie. Toen zag ze mij zitten. 'Jongeman, wilt u misschien ook iets eten?' vroeg ze vriendelijk. 'Nee, bedankt,' antwoordde ik beleefd, ik had het niet zo voor ziekenhuiseten. Ze knikte nog eens glimlachend naar mij en vertrok toen weer. 'Ik denk dat ik ook maar eens ga,' zei ik toen Stephanie eindelijk op haar stoel zat. 'Maar je moet niet weg gaan omdat ik ga eten,' zei ze verbaasd. 'Nee, dat weet ik, maar ik ben moe en kan wel wat slaap gebruiken,' zei ik lachend. Ik stond op en gaf haar nog een kusje op haar kruin voor ik vertrok. Ik kon niet wachten tot ze uit dit ziekenhuis was.