33. Just one shot.

Van de ene kant van mijn kamer naar de andere kant. Heen en weer. Heen en weer.
Ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken, weet niet goed waar te beginnen. Ik weet hoe ik Jackson kan helpen, ik weet precies hoe ik dát voor elkaar moet krijgen. Ik weet alleen niet hoe ik hem op de juiste plek krijg. Ik weet niet eens of hij als Kanima moet zijn of dat hij gewoon als mens kan komen. Eigenlijk weet ik echt te weinig. Te weinig informatie voor een belangrijke missie als dit, maar ik kan nu niet naar Derek toe. Smekend op mijn knieën, vragend om zijn hulp. Nee. Dat is geen optie.
Heen en weer. Heen en weer. Heen en weer.
Het lichtje boven mijn hoofd springt aan. Dat is het!

Aarzelend sta ik voor de voordeur. Mijn vinger hangt vlak voor de deurbel. Zoals eigenlijk wel verwacht, begin ik nu te twijfelen. Twijfelen of dit wel zo'n slim idee was. Toch drukt mijn vinger de deurbel in. Een melodieus geluidje dreunt door de hal. Blijkbaar staan er niet veel van meubels in dit huis, want het klinkt nogal hol.
Wanneer de deur opengaat, kijk ik recht in een paar groenbruine ogen. Haar emotie gaat van geïrriteerd naar verbazing.
'Jane?' brengt ze verbaasd uit. Ik knik langzaam.
'Lydia', begroet ik haar terug.
Ze houdt haar hoofd iets schuin, terwijl ze haar ogen over mij heen laat gaan. Ik doe hetzelfde en kom erachter dat ze toch echt kleiner is dan ik had gedacht.
'Wat is er?'
Nog iets wat ik niet had verwacht, volgens iedereen is het namelijk best wel een bitch, maar ze vraagt het normaal. Zelfs op normale toon.
'Ik heb je hulp bij iets nodig. Kan ik binnenkomen?' ratel ik na een diepe ademhaling.
Ze twijfelt even, maar laat me dan binnen.
'Dus, nu weet je alles.'
Lydia is stil, té stil. Ze staart voor zich uit, langs mij heen. Ik geef haar de tijd. Ze heeft tenminste al een betere reactie dan mij. De beelden van mij schieten weer door mijn hoofd. Ik was echt hysterisch en ik schaam me daar nog steeds voor.
'Waar heb je mij precies voor nodig?'
'Ik denk dat ik weet hoe ik Jackson kan helpen.' Ik zie opluchting in haar ogen verschijnen.
'Hoe?'
'Jij bent de enige, zover ik weet, waar hij ooit van heeft gehouden. Je moet hem dat vertellen. Vertel dat je van hem houdt.'
En zodra ik zei, wist ik dat Jackson niet in 'mensen gedaante' moest komen, maar als de Kanima. Dat zou misschien nog wel eens lastig kunnen worden voor Lydia, maar volgens mij is dit kleine meisje veel sterker en slimmer dan de meeste denken.
'Ik doe alles voor hem, alles. So tell me the plan.'

Ik ga naast het ziekenhuis bed zitten. Stap een zit erop, nu stap twee. Ik zucht even denk er nog achterna 'en dan dé stap drie'.
'Hee, Jane.' Een glimlach siert het gezicht van de gewonde jongen.
Ongewillig verschijnt er ook een glimlach op mijn gezicht.
'Hee Stiles.' Ik druk een kus op zijn wang.
'Hoe voel je je?'
'Beter, veel beter.'
'Je hebt een plan. Vertel het me.'
Verbaasd knipper ik met mijn ogen. Heeft Isaac hem al bijgelicht? Dat kan niet, want ik heb Isaac verder niets verteld. Hij weet alleen dat ik iets van plan ben.
'Hoe-'
'Ik zie het aan je ogen', onderbreekt Stiles me alvast met zijn antwoord.
'Aan mijn ogen?' vraag ik ongelovig. Hij knikt glimlachend.
'Jouw ogen vertellen altijd hoe je je voelt.'
Ik frons mijn wenkbrauwen en blijf in zijn bruine, o zo mooie bruine ogen kijken. Verdrink erin. Plots besef ik wat voor gevoel ik vanbinnen voel. Warmte en.. vlinders, gekriebel.
'Maar.. Wat is je plan?' onderbreekt Stiles de stilte, voordat het awkward wordt. Ik licht hem bij.
'Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?' Ik glimlach treurig.
'Laat het me doen, Stiles. Ik gá het ook gewoon doen', verbeter ik mezelf, 'of je helpt of je blijft erbuiten.'
Hij blijft me lang aankijken, voor hij langzaam knikt.
'Ik laat je in ieder geval niet alleen gaan. Ik doe mee.'
Opgelucht glimlach ik. Ik weet niet of ik het had gedurft zonder mijn moedige vriend.
Ik bespreek de laatste details, druk een kus op zijn wang als afscheid en verdwijn daarna naar buiten.
"Let the end of the games begin."


--Reageren is niet veel moeite (!) --