Deel Een: Achttien ~ Special Edition

Grijnzend legden we onze koptelefoons weer op de houders en liepen de studio uit. Het was een geslaagde dag geweest. Dit keer stonden er niet zoveel fans te wachten bij de ingang, maar toch genoeg om ons op te houden. Glimlachend zetten we handtekeningen, gingen op de foto en groetten de mensen waar we niet bij konden omdat die achteraan stonden.
“Man, dat was een drukke dag,” pufte ik toen we weer op de bank vielen. De anderen knikten instemmend.
“Ik heb honger,” klaagde Niall.
“De meest gezegde zin in dit huis: ik heb honger,” zei Louis droog. We grinnikten even, behalve Niall.
“Wat nou?” vroeg hij verontwaardigd. Zuchtend stond ik op.
“Ik kook wel,” zei ik. Ze begonnen te juichen. Ik was nou eenmaal het beste in koken van ons vijven.
Een halfuurtje later zaten we allemaal voor de televisie met een bord nasi. Ik had eigenlijk geen idee van wat we keken, maar het leek op Animal Planet. Ik vroeg me af wie het er op had gezet.
Opeens ging het geluid van de televisie uit. Ik keek op en zag Zayn met de afstandsbediening in zijn hand.
“He!” protesteerde ik.
“Harry, we moeten praten,” zei Zayn. Ik trok een wenkbrauw op en keek naar de gezichten van de anderen, maar die stonden allemaal serieus. Behalve Niall. Hij probeerde verwoed zijn lachen in te houden. Het was dus niets ernstigs, gelukkig. Bedankt Niall, dat je het hebt verraden, en dat meende ik echt.
“Waarover?”
“Over jou en Tess,” zei Louis doodserieus. Ik sloeg tegen mijn voorhoofd.
“Alsjeblieft niet…” kreunde ik. “Ze is mijn beste vriendin, niet meer en niet minder, oke?”
“Weten we,” zei Liam. “Maar je moet weten…”
“Dat we haar willen ontmoeten!” joelde Niall. Ze sprongen allevier op en begonnen om mijn stoel te huppelen en te juichen.
Ik trok mijn benen op de stoel om te voorkomen dat er tegen ze aan geschopt werd, en slaakte een kreun. Dit was toch niet te geloven.
“Guys!” riep ik boven hun lawaai uit. Onmiddellijk waren ze stil en keken me afwachtend aan. “Ze woont in Nederland.”
Een zucht verliet hun monden alsof het van een persoon was. Een moment was het stil en dachten ze na.
“Waarom vraag je niet gewoon of ze komt? Zo ver is het niet,” zei Louis. Zayn begon verwoed te knikken en Liam en Niall keken me hoopvol aan. Ik rolde met mijn ogen.
“Ik ken haar pas net! Dat kan ik toch niet van haar vragen,” zei ik.
“Maar je zei net zelf dat ze je beste vriendin is,” zei Niall.
“Weet ik wel, maar haar ouders dan?”
Ze keken alsof het vreemd was dat ze die had.
“Oh, alsjeblieft,” zuchtte ik. “Dat moment komt heus nog wel, goed?”
Ze begonnen weer te juichen en te springen. Ik sloeg mijn handen voor mijn oren en ontsnapte aan deze drukte. Boven startte ik mijn laptop weer op, maar Tess was niet op Skype. Ik opende een mailtje.
Hey, you aren’t at Skype :c When will you go online? Oh, and btw, I think you should teach me how to write Dutch, ‘cause Dit is nied erg goet, dengk ik. Ov wel? I think I should stop doing that, I bet it’s terrible.Oh, and how do you say ‘g’? You said it quite funny, but I can’t imitate you. It feels like there are bubbles in my throat when I do that. Anyways, please come online and save me from the lads, ‘cause they’re acting really weird. As in, weirder than usual.
Ik klikte op ‘verzenden’ en kon het niet laten om even te grinniken. Het was best een droog mailtje.




LE STAND ALONE
Vanaf de eerste keer dat ze hem zag, was ze al nieuwsgierig naar zijn geheim. Want dat hij er een had, was duidelijk. Hij was knap, dat zag ze meteen. Hij had een fijn gezichtje met grote, bruine ogen. Zijn zwarte haar was warrig en viel een beetje voor zijn ogen. Hij had een kleine neus en volle lippen. Zijn armen waren gespierd, maar toch deed hij nooit mee met gym. Waarom wist iedereen: hij had een gigantische bochel op zijn rug. Dat was de reden dat niemand met hem omging. Niemand zag hoe knap hij werkelijk was. Het enige wat ze zagen, was de bochel.
En zeg nou zelf, wie wil er vrienden worden met een halve Quasi Modo?
Maar toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze had altijd al last gehad van deze eigenschap, maar nu, voelde ze, ging het toch wel even om iets groters dan de vraag wat voor koekjes haar moeder in de koektrommel had zitten.
Op een dag, na schooltijd, besloot ze hem te volgen. Waar ze het impulsieve idee vandaan haalde, wist ze niet, maar ze gaf er gehoor aan. Door de hele stad achtervolgde ze hem. Hij ging langs allerlei kleine straatjes, pleintjes en platsoentjes. Hij probeerde duidelijk eventuele achtervolgers af te schudden, maar bij haar zou dat niet lukken. Ze had vaak genoeg geoefend met volgen, als ze weer eens een crush had op de een of andere jongen. Bovendien, dit gedrag maakte haar alleen maar nieuwsgieriger en zekerder van haar zaak: hij had een geheim.
Uiteindelijk bleef hij staan voor een kleine, verlaten loods in de buurt van de haven. Hij opende de zware deuren ging naar binnen. De deur ging uitermate langzaam weer dicht. Ze haastte zich naar de deur en glipte door het laatste kiertje, voordat de deur met een klap dicht was. Snel verstopte ze zich achter een van de kisten die er stond.
De loods was donker, maar net genoeg verlicht door een paar verdwaalde zonnestralen om hem te laten zien. Hij stond in het midden van de loods, tussen verschillende kisten in. Hij bracht zijn handen naar de onderkant van zijn hoodie. In een vloeiende beweging trok hij het ding uit.
Hij slaakte een zucht van verlichting toen zijn vleugels in hun normale vorm terug veerden. Wat had hij hier naar verlangd. De hele dag moest hij ze stoppen in zo’n verschrikkelijk kledingstuk. De vleugels waren er helemaal stijf van geworden, maar nu konden ze eindelijk alle ruimte nemen die ze nodig hadden. Hij liet ze even fladderen en glimlachte. Ja, dit had hij echt gemist.
Opeens hoorde hij iemand geschrokken ademhalen. Met een ruk draaide hij zich om. Zijn ogen scanden de ruimte, maar ondanks dat hij een beter zicht had dan mensen, zag hij niets. Hij vervloekte zichzelf dat hij zo’n onvoorzichtige ruimte had gekozen. De mens kon zich overal verbergen. Achter een van de kisten, bij een stellage, er waren verschillende mogelijkheden.
“Ik weet dat je daar bent,” zei hij met vaste stem. “Wie ben je en wat doe je hier? Toon jezelf!”
Bevend verscheen ze boven de kist waar ze zich had verstopt. Ze keek hem angstig aan, bang voor zijn reactie. “Ik – ik…” stamelde ze. “Ik was nieuwsgierig naar je geheim, en…” Haar stem stierf weg en ze staarde bedrukt naar de grond.
Met grote stappen beende hij naar haar toe. Hij greep haar bij de schouders en rammelde haar heen en weer.
“Heb je enig idee wat je hebt gedaan?” schreeuwde hij woedend. “Er staat een straf op als een mens dit ziet! Ik-” Voor hij zijn zin af kon maken, snakte hij naar adem. Zijn ogen rolden naar boven. Zijn handen begonnen te branden. Vlug haalde hij zijn handen van haar schouders en de pijn ging weg, maar toen kwamen de steken in zijn schouders. Kermend van de pijn zakte hij op de grond. De loods begon te schudden, en de kisten vielen van de stellages. Hijgend kronkelde hij over de grond. Zijn schouders leken in brand te staan.
Hij kromde zijn rug en opende zijn mond. Een langgerekte, gepijnigde schreeuw schalde door de ruimte en weerkaatste tegen de muren. Ze dook ineen, bang door de echo. Met grote ogen keek ze naar hem, niet in staat zich te verroeren en hem te helpen.
Een luide scheur weerklonk door de ruimte. De loods hield op met trillen en de pijn trok weg. Hijgend probeerde hij overeind te komen, maar hij had er de puf niet voor. Hij opende zijn ogen en keek verdwaasd om zich heen.
En toen zag hij het. Zijn vleugels. Ze zaten niet meer op zijn schouders, maar lagen geknakt op de grond. Te geschokt om werkelijk te beseffen wat er was gebeurd, sleepte hij zichzelf er naar toe. Hij liet zijn handen over het gladde materiaal glijden, over dat wat eerst van zijn lichaam was geweest.
De vleugels werden stof en waaiden weg. De tranen stroomden onbedaarlijk over zijn wangen. Hij liet zichzelf plat op de grond vallen en liet zich wegzakken in een diepe slaap, een slaap waar hij nooit hoopte uit wakker te worden.