Chapter 8: Louis William Tomlinson

'Wacht hier, dan smokkel ik wat mee naar boven,'zei hij tenslotte. Toen hij weg was, sloot ik mijn ogen even. Dit was de eerste keer dat ik het hele verhaal aan iemand had verteld. Het voelde aan de ene kant een hele opluchting, maar omdat ik zoveel over mijn familie had gepraat, kwam de rauwe pijn in mijn borst weer terug. Ik wist dat ik sterk moest blijven, vooral hier in het huis van de vijand. Maar op sommige momenten vergat ik gewoon even dat ik eigenlijk altijd op mijn stappen moest letten. Toen ik het vertelde net, had ik ook even het gevoel dat Niall ook vergeten was dat we vijanden waren. Tenminste, voor heel even. Het zou hem straks wel weer tebinnen schieten, maar daar dacht ik maar even niet aan. Toen Niall terug kwam, liep het water me meteen in de mond. Hij had een brood meegenomen, duidelijk vers, met kaas en nog ander beleg. Even vergat ik alles en stortte me op het brood. Een tijd later, zat ik helemaal vol. Ik kon geen pap meer zeggen. Ik was al even vergeten hoe het voelde om echt vol te zijn, dat was al zo lang geleden. Ik keek Niall dankbaar aan, en ik zag dat hij weer probeerde neutraal te kijken, net zoals onder mijn verhaal. Maar hij is zo doorzichtig, ik zag meteen al dat hij zich anders voelde. 'Je faalt er best wel in om je gevoelens te verstoppen, Niall,' mompelde ik zachtjes, en eigenlijk hoopte ik even dat hij het niet gehoord had. Het floepte er gewoon ineens uit, en ik had er nu al een beetje spijt van. Maar natuurlijk had hij me gehoord. Eerst keek hij me even geschrokken aan, en daarna misschien een beetje bang, maar hij eindigde met een grinnik, dus laat ik het maar positief opvatten. 'Hoe kan je dat zien.. Jij bent de enige die erdoorheen kijkt,' murmelde hij terug, misschien meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik besloot om geen antwoord te geven. 'Louis...?'
'Ja?'
Het bleef even stil, en ik zag zijn gezicht in tweestrijd staan. 'Nee niks, laat maar,' zei hij, en ik haalde mijn schouders op.
Wat had hij me willen zeggen?