DoYouWantIt,Jasper?!?

“Van wat? Mij?” fluisterde ik en schoof dichter bij hem.
Hij lachte heel even maar die verdween bijna onmiddellijk terug van zen gezicht.
“Nee, ja, het is ingewikkeld.”
Ik pakte zen ijskoude hand vast: “probeer toch maar”
Zen fantastisch mooie glimlach was terug.
“Ik ben bang om je pijn te doen. Om bij je te zijn. Ik weet niet of ik sterk genoeg ben.”
Ik fronste men hoofd:”Maar je bent toch al bij me geweest en die kus...”
Hij strengelde zijn vingers in die van mij.
“Die kus had nooit mogen gebeuren” Ik voelde me heel even erg gekwetst “Ook al wou ik het zelf ontzettend veel. Maar ik wil je niet in gevaar brengen. Snap je dat?”
Ik knikte wat versuft, ik had zon spijt dat die kus daarvoor niet veel langer had geduurd.
“Dus je wou het wel... “ Ik kroop over zen schoot dichter naar hem toe...
Ik voelde zen hart sneller ging slaan...”Mhmmm?”
“Maak het me nou niet moeilijker...” Hijgde hij onder zijn adem.
Ik blaasde over zen lippen en kwam nog iets dichter en op het moment dat hij dichter kwam trok ik me weg. “Je hebt helemaal gelijk” lachte ik bitchy. Hij lachte venijnig. “Kom hier jij”
Ik giechelde en ging achter de bank staan. “Kom maar op, schat”
Hij lachte zijn witte tanden bloot.”Pas Op”
In een oogwenk lag ik terug op de bank met hij half op me.
“Weet je zeker dat je niet wilt?” Lachte ik in zen oor.
Hij had zen ademhaling niet meer onder controle maar voor hij kon antwoorden stuikte Emmet binnen. “Oeps, verkeerde kamer” lachte hij. Het was zodanig slecht gespeelde dat ik er toch moet met lachen. “EMMETT!!” schreeuwde Jasper.
“Niet weg gaan” hij kust het topje van me neus en liep achter zen broer aan.