II

"W-wie ben jij?" stotterde ik.
"Ik ben iedereen, en niemand," glimlachte de jongen. "Niall. Niall Horan."
"Janet Stewart. Horan hè? Dus jij bent familie van Greg?"
Niall knikte. "Inderdaad, ja. Ik ben zijn broer. Ik wil niet onbeleefd zijn maar... mag ik vragen wie jij precies bent en hoe jij mijn broer kent?"
"Nou, het is eigenlijk wel een lang verhaal maar ehh... het komt erop neer dat ik zijn vriendin ben."
Hij trok een wenkbrauw naar me op. "Het komt erop neer? Dus niet echt?"
"Jawel maar... eigenlijk... een beetje in het geheim."
"Dat verklaart waarom ik jouw naam nog nooit eerder heb horen vallen. Waarom precies, als ik vragen mag?"
Beschaamd keek ik naar mijn voeten. "Mijn ouders denken dat ik verkeerd beïnvloed wordt door jouw broer."
Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Oh? En waarom dan wel?"
Ik wendde mijn blik op de weg. "Jouw broer heeft dingen gedaan die jij waarschijnlijk nog niet weet."
"Zoals?" vroeg Niall nieuwsgierig.
"Daar praat ik liever niet over."
"Oh, oké. Als je het ooit een keer kwijt wilt, je mag het tegen mij vertellen."
Voor een seconde krulden mijn mondhoeken omhoog. "Dank je, Niall. Dat is lief."
"Tja, ehm... hoe oud ben je?"
"Negentien."
"Oh... Je bent nog laat op pad."
"Ja, ik had een afspraak met Greg, eigenlijk."
"In het geheim zeker?" grinnikte Niall.
"Ja, in het geheim." Ik sloot mijn ogen om te tranen weg te deppen. "Excuseer me," zei ik, en veegde mijn tranen weg met mijn hand. "Ik heb het even moeilijk."
Niall sloeg troostend een arm om me heen. "Huil maar uit. Zal ik je anders naar het ziekenhuis brengen?"
Vanuit een ooghoek keek ik hem aan. Een waterig lachje liet me blijken dat hij nog hoop had, en ergens gaf het mij ook nog wat hoop. Het liet mijn verdriet tijdelijk verdwijnen. Ergens wist ik wel dat ik teleurgesteld zou worden, maar toch nam ik zijn toegereikte hand aan en stapte bij hem in de auto. Voor enkele minuten, zorgeloos.