We'reSaved! xD

Charlotte's POV:
De rit naar huis was stil en duurde langer dan ooit te voren. Edward probeerde zich te focussen op de weg maar het was erg moeilijk met Emmet naast hem. Hij speelde met het knopje van het raam. Open... dicht... open... dicht!
Emmet, je mag op dat knopje blijven drukken het zal altijd open toe blijven gaan!
Edward proeste het uit van het lachen terwijl ik me dood ergerde. Kon hij niet gewoon voor heel even blijven zitten. Hij werkte echt op men zenuwen. Ik hield van die veel te grote gast maar soms... Edward lachte weer en Emmet keek alleen maar dwaas van mij naar Edward. “Wat?”
“Niets” mompelde ik en Edward op het zelfde moment. Hij lachte een beetje naar me in zen achteruitkijkspiegel.
“We zijn er!” lachte Emmet.
Edward lachte weer. Emmet stapte uit en rende als een gek het huis in.
“Waar dacht hij aan?”
“Iets zoals: 'We zijn gered, Edward, we zijn GERED!”
Hij drukte zen tanden in zen onderlip om niet terug in lachen uit te barsten. Ik porde zen zij en liep naast hem mee naar binnen. Het voelde vreemd aan om hier terug te zijn. Ik hoorde Emmet duidelijk boven tegen Jasper praten:
“Maar er is echt bezoek voor je man.”
“Ik wil niemand zien Emmet!”
“He, je hoeft dan nog niet met kussens beginnen gooien. Ik zag wel tegen Charlotte dat ze weg moet gaan” je hoorde de flair in zen stem. Hij wist maar al te goed dat die naam hem van gedacht ging doen veranderen. “Charlotte?” er was een lichte flakkering van hoop in zen stem.
Gelukt. Slimme zet Emmet!
“Had ja haar dan nog niet geroken? Mhmmm”
Stomme zet Emmet. Ik hoorde Jaspers grom. Ik schoot een meter vooruit maar Edward hield me tegen. “Straks doet hij Emmet pijn!” fluisterde ik met een lichte pijn in men stem.
“Emmet red het wel. Vampieren. Remember!” lachte hij.