0.5

Medaline Stuarts

Na het intervieuw en nadat ik Ginger had uitgezwaaid liep ik weer terug naar binnen en direct door naar boven. Ik wisselde mijn kleren in voor mijn pjama en dook mijn bed in. Het is nu half 11 dus heb ik nog ongeveer....Ff tellen.....6...7...8... 9 uur slapen. Ja, ik tel altijd hoeveel uur ik nog kan slapen voor mijn wekker gaat morgenochtend om half 7. Wie bedenkt er nou dat school zo vroeg begint dat ik om half 7 op moet staan, om vervolgens me heel snel aan te kleden aangezien ik toch pas om kwart over 7 mijn bed uit kom, daarna mijn eten op een sprinterstempo naar binnen te werken om dáárna nog eens een half uur te moeten fietsen. En zeker op dinsdag is dat een erg probleem want dan heb ik meteen nadat ik heb gefietst 2 uur gym.... Poor me, I know.

Nadat ik mijn eten letterlijk naar binnen geschrokt had en op mijn fiets was gestapt, begon ik zachtjes mee te zingen met Somebody to love van Queen. Ik hou zo van dit nummer... Het doet me denken aan alles wat ik heb meegemaakt van toen we verhuisde naar nu. Ik ben uitgebroken uit mijn cel, mijn cel waar ik in ben gezet zo'n 7 jaar geleden, toen ik suiker kreeg. Een paar jaar later werd het slot nóg moeilijker open te maken nadat mijn vader was overleden. Met hulp van buiten af heb ik hem tóch nog open gekregen. Ik ben die hulp zo dankbaar, alleen ziet hij zelf nog niet in hoe erg ik in de put zat en hoeveel hij me geholpen heeft... I wish he did. Ik kwam aan op school en nadat ik mijn jas en handschoenen (ja, het is nog steeds winter hier, ookal zou je denken van niet als je naar de kleding kijkt die Reece aan heeft) en liep met mijn tassen naar de kleedkamers. Ondertussen hoorde ik nog wat mensen dingen fluisteren als "Freak"en "Raar mens" maar het kon me niets schelen. Niemand kon me vandaag nog wat maken. Mijn leven was perfect op dit moment. Ik kwam aan bij de kleedkamers en ging op de vloer zitten. Ja, dat lees je goed, de vloer. Ik hou niet van de banken bij mij op school, daar zit zo'n gat tussen twee planken weet je? Dat zit niet echt comfortabel. Ik kleedde me snel om zodat de mensen bij mij uit de klas mijn littekens niet zagen. Dat hoefde ze niet te weten. Ze zouden toch conclusies gaan trekken waardor school alleen nog maar erger wordt.
De bel was gegaan en ik zag de meisjes groepje per groepje binnen komen en ze allemaal naar mij kijken. "Kijk...Daar zit ze weer...Helemaal klaar en alles" hoorde ik iemand zeggen. Ik keek er niet voor op en stond langzaam op. Ik liep naar de deur en opende deze. "AYE BEN JE GEK OFS? DOE DIE DEUR DICHT!"werd er van verschillende kanten geroepen. Ik negeerde het en liep de gymzaal binnen waar ik al een aantal jongens zag staan. Ze deden het zelfde als de meisjes bij mij in de klas maar nog steeds kon het me geen flikker schelen. Toen iedereen de zaal in was gelopen en de leraar eindelijk kon beginnen had hij voor het opwarmen ons wat 'dans' pasjes geleert die we nu op muziek moeten doen. Weetje wel van die ochtendgymnastiek oefeningen? Dat moeten we dus doen, een half uur lang omdat de meisjes weer eens te laat waren en dit was onze 'verdiende' loon. Leraren... Ze geven iedereen altijd de schuld om vervolgens alleen maar méér gehaat te worden. Maar daar zat ik niet met mijn hoofd, ik zat met mijn hoofd bij vanmiddag, of ik Reece nou wel of niet moest bellen, of hij míj zou bellen of niet. Ik zou zo graag tegen hem willen zeggen wat ik denk over wat hij heeft gedaan vorig jaar, zoveel doen om te laten zien hoe dankbaar ik ben. Maar daar heb ik de ballen gewoonweg niet voor.... Jammer.