De 100e Hongerspelen - 104

“Ik, nou, het was…”, stamelde Ian. “Hij stond daar plots, met zijn speer. En ik kon niet weg en…” Tranen liepen over zijn wangen.
“Rustig maar”, suste Vania. “Je hoeft nu niet bang te zijn.”
“Ik, ik probeerde weg te duiken, maar zn speer raakte me en… Ik weet eigenlijk niet echt wat er gebeurd is, maar plots lag hij daar dood op de grond, mijn mes in zijn keel…”
“Ian, lieverd, ik begrijp dat het moeilijk voor je is”, zei Vania zacht. “Maar je mag jezelf niets verwijten, oké?”
“Hij kon er ook niets aan doen”, vond Ian. “Ik kan hem de schuld toch niet geven? Hij is dood!”
“Nee, het is ook zijn schuld niet. Hij wou waarschijnlijk gewoon veilig naar huis, maar dan moest hij winnen. Het zijn de Hongerspelen, lieverd. De enige schuldige is degene die ons heeft gedwongen mee te doen, die ons in de arena heeft gedropt.”
“Misschien heb je gelijk”, zuchtte Ian. “Maar toch… Het was mijn mes.”
“En zijn speer”, vulde Vania aan. “Je probeerde niet om hem te doden, Ian. Je kan er echt niets aan doen.”
“Ik, nou, als jij het zegt.”
“Ik zeg het, en ik ben er zeker van.” Vania stond op. “Ik ga weer slapen. Kom je mee? In de arena ben je best uitgerust overdag.”
“Goed, ik zal proberen”, zuchtte Ian. “Tot morgen, Selm.”
“Slaapwel”, glimlachte die, blij dat het weer beter met Ian ging.

“Die wonde ziet er echt vreselijk uit”, zei Parel geschrokken, toen ze hem met de zaklamp bescheen.
“Ik weet het”, zuchtte Odette. “We kunnen voorlopig alleen hopen dat het niet erger wordt.”
“Laat Jillana dat niet horen”, kreunde Adan. “Ze zou je kunnen beschuldigen.”
“Ben je bezorgd om mij?”, vroeg Odette verbaasd.
“Je probeert me te helpen”, verklaarde hij. Odette slikte even. Ze hielp hem alleen om voor zichzelf te zorgen, maar ze wilde niet dat hij de arena uit kwam. Dat moest Rue zijn.
“Ik moet dat knelverband losmaken. Parel, hou deze bladeren tegen zijn wonde en probeer ze dicht te drukken.” Parel deed meteen wat haar gevraagd werd. Odette begon voorzichtig de knoop los te maken. Meteen gutste het bloed uit de wonde. Adan schreeuwde het uit. “Sorry, ik weet niet zeker of dit juist is, maar anders sterft je been af.”
“Doe, doe maar gewoon wat je denkt dat goed is”, kreunde Adan. Odette knikte. Ze verbond de wonde opnieuw.
“Meer kan ik nu niet doen. Probeer wat te eten en te drinken. En slapen, als dat lukt.”
“Goed”, gromde Adan. Odette stond op. “Als jullie het niet erg vinden ga ik ook nog wat proberen slapen. Roep me maar als je me nodig hebt.”
“Ga maar”, zei Parel.