De 100e Hongerspelen - 103

“Ik weet het, Adan. Hij heeft je goed te pakken gekregen”, zei Odette. Parel kwam terug met een banaan. “Wacht anders nog even, ik ben bang dat het er anders weer uitkomt. Parel, haal even de zaklamp en de EHBO-doos, wil je?” Odette begon het verband dat ze had aangelegd los te maken.

De wonde zag er vreselijk uit. Hij bloedde nog steeds, al was het minder erg dan eerst. Adans been was een stuk opgezwollen, en Odette besefte dat het knelverband nu meer gevaar zou zijn dan hulp. Ze had nog wat van die bladeren nodig om het bloeden te stelpen… maar die zaten in haar rugzak in haar tent. Ze keek naar Adan, Parel was nog naar de spullen aan het zoeken.
“Wacht even, ik ga iets halen, ben zo terug”, beloofde ze. Ze rende naar de tent, greep haar rugzak en rende terug naar Adan. Ze nam haar fles water en spoelde de wonde opnieuw uit. Al was het een redelijk lichte nacht, ze zag niet genoeg en moest wachten tot Parel terug was met de zaklamp. Intussen begon ze de bladeren al te kauwen.

“En?”, Peeta liep de kamer in waar alles te volgen was. Effie keek op.
“Op zich niets speciaals. Ian heeft wel last van nachtmerries, hij voelt zich schuldig omdat hij iemand gedood heeft.”
“Dat was te verwachten”, zuchtte Peeta. “Hij lijkt erg op Katniss, en zij heeft er nog jaren last van gehad.”
“Hij komt er uiteindelijk wel overheen.”
“Ik hoop het maar”, zuchtte Peeta.
“Hoe was jullie bespreking?”
“Katniss was er eerst erg op tegen, ik in het begin ook trouwens, maar uiteindelijk zijn we akkoord gegaan”, vatte Peeta kort samen, op een manier zodat buitenstaanders er niets van zouden begrijpen.
“Gelukkig maar”, vond Effie. “Voor zover ik het begreep was het een goed plan.”
“Ik hoop het maar”, zei Peeta. “Nou, bedankt voor het waken. Ik ga slapen, denk ik. Of moeten we vannacht nog een aanval verwachten?”
“Nee, die ene beroeps is zwaar gewond en de anderen doen alles om hem te helpen, dus die zitten nog wel even vast.”
“Oké, slaapwel dan.”
“Slaapwel.”