51.

Zayn Malik

Het volgende moment ging alles supersnel. Ik zag hoe haar armen begonnen te trillen en enkele seconden later door haar armen zakte. De verpleegsters snelden meteen te hulp en konden haar nog net opvangen. Ze viel puffend neer in de rolstoel. Ik bleef staan waar ik stond, ik wist niet goed wat ik moest doen. De verpleegsters vroegen of ze iets moest hebben, maar ze schudde koppig met haar hoofd. Ik hoorde haar zeggen dat ze stopte voor vandaag. Een van de twee verpleegsters wilde haar duwen, maar ze zei dat ze het wel alleen kon.

Toen ze de verpleegsters echt had overtuigd dat ze het alleen kon, kwam ze afgereden. 'Hey, Zayn,' zei ze zacht. 'Hey,' was mijn korte antwoord. Het was een tijdje stil. 'Zullen we naar je kamer gaan? Dan kan je al in je bed gaan liggen, want je moet wel moe zijn,' zei ik. Ze knikte dankbaar. Ik zag hoe ze moeite had om vooruit te rijden, dus besloot ik haar maar te helpen. 'Dankje,' mompelde ze toen ik haar begon te duwen.

Eenmaal op haar kamer, wilde ze alleen uit haar rolstoel klimmen. Ze zag een beetje af en kon nog niet op haar voeten blijven staan. Zonder toestemming te vragen tilde ik haar op en legde haar voorzichtig op mijn bed. 'Bedankt, opnieuw,' zei ze met een klein lachje. Ik knikte dat het wel goed was. 'Dus... Waarom ben je teruggekomen? Ik had je niet meer verwacht je hier te zien om eerlijk te zijn.' Het laatste mompelde ze er zachtjes achteraan. 'Omdat ik heb nagedacht en ik wil even met je praten,' zei ik. Ze keek me afwachtend aan. 'Ik heb ook nog gevoelens voor jou,' zei ik zacht. Ik zag hoe haar ogen lichtjes begonnen te twinkelen. 'Maar...' vervolgde ik. Ze zuchtte zachtjes. 'Ik ben nog niet klaar voor een relatie. Ik wil nog even alles op een rijtje zetten,' vervolgde ik. 'Dus er is nog een kans?' vroeg ze voorzichtig. Ik knikte. 'Maar je moet die wel verdienen,' zei ik eerlijk. Ze knikte. 'Dat is niet meer dan normaal,' zei ze. Ik glimlachte. Ik was blij dat ze alles zo goed op nam. 'Ik zag je net wandelen, dat is geweldig!' zei ik in een poging om het gespreksonderwerp te veranderen. Ze knikte blij. 'Binnen een maand zou ik weer kunnen lopen,' zei ze met een glimlach. Ik lachte met haar mee, ik was zo blij dat alles goed zou komen!

We hadden nog over vanalles en nog wat gepraat, maar ik zag dat ze toch wel heel moe was. Toen ze een geeuw wou onderdrukken, maar het niet kon moest ik grinniken. 'Ik zal je maar laten, dan kan je wat rusten,' zei ik. Ik wilde haar een knuffel geven, maar wist niet of dat nu al echt gepast was. Alsof ze wist wat ik van plan was vroeg ze met puppyoogjes: 'Krijg ik nog een afscheidsknuffel?' Ik lachte en omhelsde haar voorzichtig, want ik wilde haar geen pijn doen. 'Tot morgen,' zei ik. 'Zayn?' vroeg ze nog, net voor ik de deur uit was. Ik draaide me om. 'Ja?' 'Kom je morgen terug?' vroeg ze hoopvol. Ik glimlachte naar haar. 'Natuurlijk, Steph,' antwoorde ik voor ik de deur achter mij dicht trok.