Chapter 26 ~ Harry Styles

Verveeld en vooral geïrriteerd keek ik naar de saaie, grijze muren die me de laatste dagen al op mijn zenuwen werkte. Ik wou naar huis, me eindelijk terug in mijn vertrouwde omgeving bevinden en het meeste van al wou ik weer wakker worden langs Sarah. Mijn gedachten werden onderbroken door een verpleger die binnenkwam. Ik volgde met samengeknepen ogen elke beweging die hij maakte. 'Ik kom je lakens verzuiveren.' Ik liet me opstandig onderuitzakken op het bed. 'Is niet nodig.' sprak ik hem tegen. Hij zuchtte opvallend. 'Meneer Styles, het is de regel om één keer in de week de lakens te verzuiveren.' In mijn ooghoeken zag ik hoe de soldaat die mij dag en nacht moet bewaken zich rechter zette. Zuchtend en met duidelijke tegenzin stond ik op en ging tegen de muur staan met mijn armen gekruist.

Behoedzaam keek ik toe hoe hij de lakens van het bed aftrok. En dan gebeurde hetgeen waar ik bang voor was. Alle pillen die ik verstopt had, vielen op de grond. De hel brak los. 'Wat moet dit voorstellen?' vroeg de verpleger. Ik kon er niks aan doen, maar het klonk zo aanvallend. 'Laat me gaan!' schreeuwde ik en schrok zelf van het volume van mijn stem. Ik wist van Sarah dat ik behoorlijk eng kon zijn als ik kwaad was. 'Meneer, rustig.' probeerde hij me te kalmeren, maar het had het averechts effect. In een vlaag van woede nam ik de stoel, die langs me tegen de muur aanstond, op en hield het beschermend voor me. 'Laat me gaan!' riep ik in paniek en merkte dat het ademhalen me steeds slechter afging.

Net voordat ik de aanval in wou gaan, kwam mijn psycholoog, Peter, binnen. 'Wat is hier aan de hand?' Zijn gezichtsuitdrukking stond verschrikt, maar zijn stem klonk verbazingwekkend kalm. De soldaat legde uit dat ik mijn medicijnen niet genomen had en dat ik daarom geen vorderingen maakte. Peter schudde bijna onopvallend zijn hoofd. 'Laat me even alleen met hem.' De verpleger noch de soldaat leek akkoord te gaan met het voorstel. 'Hij is mijn patiënt.' Na een vluchtige blik naar elkaar te werpen, verlieten ze uiteindelijk de kamer.

'Harry, zet de stoel neer.' Zijn kalme woorden drongen langzaam tot me door en de rode waas voor mijn ogen leek te verdwijnen. 'Waarom nam je de medicijnen niet?' 'Omdat...' Ik twijfelde. 'Niet nadenken, gewoon praten.' 'Ik kan er niet over praten!' Ik verhief mijn stem weer. 'Waarover niet, Harry?' Nog steeds was hij rustig. 'Louis.' gaf ik met tegenzin toe. Hij fronste zijn voorhoofd. Ik had hem nooit over mijn ervaringen verteld dus hij had geen idee over wie ik het had. 'Mijn beste vriend.' verduidelijkte ik mezelf. 'Het doet pijn.' Ik sloot mijn ogen en voor een moment begaf ik me weer op de plek der onheil. 'Ben je in Irak?' Ik hoorde hem plaats nemen op het bed waarna ik knikte. 'We hebben van plaats gewisseld.' Angstig hapte ik naar adem. 'En toen is hij omgekomen,' Ik opende mijn ogen, 'snap je het dan niet? Ik had het moeten zijn in plaats van hem!' Tranen rolden over mijn wangen. 'Hij had pijn aan zijn enkel dus bood ik hem mijn plek in de tank aan.' Ik huiverde aan het beeld van het levenloze lichaam van mij beste vriend. 'Je bedoelde het goed, je wou hem helpen.' 'Dus? Hij is dood! Louis is dood en ik niet!'

'Wilde je daarom zelfmoord plegen?' Ik schudde ontwijkend mijn hoofd. 'Ga alsjeblieft weg.' smeekte ik. 'Ik zie dat dat niet het enige is wat er scheelt. Je zult je beter voelen als je het gezegd hebt.' sprak hij mij behendig toe. 'Nee! Ik ben ziek, ik ben verschrikkelijk, ik hoor niet te leven!' Ik ging door mijn haren en een trillerige zucht verliet mijn mond. 'Waarom ben je verschrikkelijk en verdien je het leven niet?' herhaalde hij mijn woorden. 'Omdat ik blij ben! Oke? Ik ben blij dat hij het was en niet ik.' Mijn hele lichaam trilde. De woorden die ik net uitsprak waren nog verschrikkelijker nu ik ze hardop gezegd had. Ik liet me via de muur naar beneden zakken. 'Je hebt niks verkeerd gedaan. Wat je voelt is menselijk. In leven blijven is ons sterkste instinct.' Ik keek naar hem op, maar mijn tranen vertroebelde mijn zicht. 'We gaan praten en ik beloof je dat het beter wordt. Ik beloof het.'