Zo veel beter

Zo veel beter

“En toen heb ik hem gewoon gezegd dat hij zijn mond moest houden.”
“Oh kom op Saar! We weten allemaal dat je dat niet echt gezegd hebt” zegt Emma terwijl ze weer een hap van haar pizza neemt.
“Ik heb dat echt wel zo gezegd!” Antwoord ik fel. Mijn ouders kijken elkaar aan en bereiden zich voor op de zoveelste ruzie deze week. “In ieder geval iets dat er op lijkt.”
“Zie je nu wel, je durft dat niet, je moet echt eens ophouden met dat stoer doen Saar.”
Ik kijk mijn moeder aan en ze haalt haar schouders op, daar bedoeld mee “ene oor in, andere oor uit.”
Maar dat werkt niet zo bij mij, als Emma mij nou eenmaal de oorlog heeft verklaard, dan moet ik er tegenin gaan. Ik noem het de wet van het ‘zusje-zijn’.
“Kijk ik zou dat wel durven maar ik zie dat jou nog niet doen” gaat ze verder. Ik leg mijn armen over elkaar en probeer een gevat antwoord te bedenken. “Ja maar ik had ook niet veel anders verwacht van een VMBO‘er zoals jij” zegt ik dan.
Ze staat op van haar stoel en ik zie haar gezicht vertrekken “je weet dat ik niet beter kan, en het feit dat jij VWO doet maakt jou niet beter!” Schreeuwt ze.
Dan stormt ze de kamer uit. Ik hoor haar voetstappen op de trap en dan de klap van haar kamerdeur. Mijn ouders kijken mij teleurgesteld aan. “Moest dat nou echt Sarah? Je weet dat ze het er moeilijk mee heeft” zegt mijn vader terwijl hij de borden van de tafel naar de vaatwasser verplaatst. Ik kan geen antwoord bedenken en besluit ook maar boos richting mijn kamer te gaan. In de gang passeer ik Emma’s kamer, met een grote letter E op de deur. Haar favoriete nummer staat op, ze heeft het zelf geschreven en gezongen. Ze heeft een fantastische stem en dat gaat goed samen met haar liefde voor piano spelen. Ik vermijd de piano, het maakt niet uit hoe ik de toetsen bespeel, het klinkt altijd slecht bij mij. Maar bij haar is het net poëzie. Daar is ze trouwens ook heel goed in. Ik heb een paar van haar gedichten gelezen en ze waren geweldig, geen Shakespeare, maar het komt wel in de buurt. Haar creativiteit kan ik niet evenaren, ik heb het wel eens geprobeerd maar mijn versie van Van Gogh leek meer op kleuter-kots. Ik ga op mijn bed zitten en verstop mijn gezicht in mijn kussen. Waarom moet het nou altijd zo eindigen? Waarom kan ik haar niet gewoon vertellen dat ze mijn grote voorbeeld is?
Mijn ogen gaan de kamer rond op zoek naar een beetje afleiding. De witte muren tonen net zo veel diversiteit en creativiteit als ik. Mijn kast vol met encyclopedieën en wetenschapsboeken zegt ook genoeg over mijn tekort aan fantasie. Dan valt mijn blik op een kleurrijk fotolijstje op mijn nachtkastje. Een vakantie foto waar ik met Emma op sta.
Ze draagt een wit jurkje, een perfecte combinatie met haar blonde haar en gebruinde huid. Ik sta aan haar zijde, maar ik val weg naast haar, ik kan niet aan haar tippen, ze is zo veel beter, dan ik. Dat is altijd al zo geweest. Mijn enige wapen is kennis, dat is een schrale troost, want met dit ene talent kan ik weinig. Maar dat laat ik haar niet merken. En wanneer ik weer eens een belediging naar haar hoofd slinger, is het niets meer dan een wanhoopsdaad om mijn adoratie te verbergen. Ik lijk nog altijd dat vervelende zusje.