{Narnia}When two enemies fall in love [One hundred and seventy-one]

Rippertjiep rende razendsnel naar hen toe.'Het is oorlog,'piepde hij en en trok in een sierlijke zwaai zijn zwaard. Een gevaarlijke blik verscheen in zijn zwarte oogjes,'Oorlog,oorlog,ze zijn er. We moeten Narnia redden van de ondergang.'Ze keken hen allemaal aan en gingen naar de vijand. Lopend, weliswaar. De meerminnen waren goed hun werk aan het doen maar Glozelle ging door.Caspian keek naar Peter, die knikte met een kwade blik in zijn ogen. 'VOOR NARNIA!' riepen ze beide en liepen op de vijand af. Ze maaiden er met hun zwaard op los, maar zorgden ervoor dat ze alleen maar de vijand raakten. De rest keek elkaar aan, wenstte elkaar geluk en liepen naar de vijand. Een regen van pijlen vloog over hun, door de dwergen afgeschoten en griffioenen met geweldig mooie goudbruine veren vlogen elk met een grijze rots in hun poten geklemd naar de vijand. Maar die waren ook goed uitgerust, ze hadden katapults en voor hun, meer technologische wapens. Voor deze wereld tenminste. Terwijl iedereen langs haar zo hard vocht dat het zweet,de tranen en het bloed in het rondvloog wist Selena niet wat te doen. Soms,als ze een vast doelwit had, schoot ze maar met de gedachte dat ze haar eigen volk aan het uitmoorden was. Waarom konden ze niet gewoon stoppen, en een wapenstilstand houden? Maar ze kon niet stoppen met vechten, ze mocht de rest niet teleurstellen. Daarom lette ze er goed op wie de pijl trof, het moest een Telmarijn zijn. Maar niemand bleek haar te willen vermoorden, Alex had gelijk. Alex, ze keek in rond en checkte of iedereen er nog was. En Gabrielle, die kon niet tegen bloed. Arm zusje. 'SELENA,PAS OP!'riep iemand en drukte haar tegen de grond. Een zwaard stak in plaats van in zijn slachtoffer in de lucht.