Deel Een: Zestien

Ik werd wakker met bonkende hoofdpijn. Zoals altijd was ook dit uitje gecombineerd met drank, heel veel drank. Dus was het niet zo gek dat het een groot gat was in mijn hoofd. Het laatste dat ik me kon herinneren was dat we met z’n vijven uit de auto stapten en de club binnenliepen. Ik keek naast me. Er staken een paar zwarte plukjes haar boven de deken uit. Ik trok de deken een beetje weg en onthulde zo een meisje. Haar haren waren gitzwart, en ze had een ietwat getinte huid. Haar volle lippen stonden een heel klein beetje open door het slapen, en haar ogen met volle wimpers waren gesloten. Ik hoefde niet lang na te denken over hoe ze hier kwam.
Met een kreun liet ik me terug in de kussens vallen. Dit was zeker niet de eerste keer dat ik in zo’n situatie zat, maar het bleef altijd frustrerend dat ik me niets kon herinneren.
Na nog een half uurtje begon het meisje zich te bewegen. Ze rolde een paar keer een beetje heen en weer, en opende toen haar ogen. Ze waren donkerbruin, met een paar groene spikkels erin.
“Goedemorgen,” glimlachte ze. Ze had een mooie stem, en ik begon te begrijpen waarom ik haar mee had genomen gisteravond.
“Lekker geslapen?” vroeg ik. Ik drukte een kus op haar voorhoofd.
“Jawel. Alleen niet zo veel.” Ze knipoogde naar me. Ik lachte maar wat – ik had echt geen idee hoeveel we hadden geslapen. Het was ook irritant dat ik haar naam niet wist. Dat wilde ik niet aan haar laten blijken, dus zou ik maar moeten vermijden haar bij haar naam te noemen.
“Laten we ontbijten,” stelde ik voor. Ik kroop mijn bed uit en greep mijn boxer van de grond. Ik wierp het meisje een joggingbroek en t-shirt van mij toe en trok zelf ook een broek aan. Voor een shirt nam ik de moeite niet.
Achtervolgd door het naamloze meisje liep ik de trap af, in een rechte lijn naar de keuken.
“Zin in een omelet, of wil je liever iets anders?” vroeg ik. Ik begon wat te rommelen in de keukenkastjes om te kijken wat er in huis was. Op een paar eieren na: niets.
“Zeg maar gewoon ja, want meer hebben we niet,” hielp ik haar toen ze duidelijk niets wist te bedenken.
Ze giechelde. “Omelet, dan maar.”
Ik grijnsde naar haar en brak een paar eieren en begon ze te klutsen in het schaaltje. Louis kwam gapend de keuken binnenlopen en kwam naast me staan.
“Wie is dat?” fluisterde hij, zo zacht dat het meisje, die met haar haren bezig was, het niet zou horen.
“Weet ik niet,” zei ik schaapachtig. “Ik herinner me niets meer.”
Louis draaide zich om naar het meisje en floot naar haar. Ik kreunde inwendig. We gingen toch niet op die tour?
“En wie is deze schoonheid?” vroeg hij. Het ergste was nog wel dat hij het zo kon spelen, dat hij echt een oppervlakkige rokkenjager leek.
“Shayla,” glimlachte het meisje.
“Een hotte naam voor een hotte dame,” knipoogde Louis.
“Boobear,” waarschuwde ik hem. En met die bijnaam kon ik hem meteen voor schut zetten. Shayla giechelde en Louis wierp me een geergerde blik toe.
“Best, ik ga al. Ik sla het ontbijt wel over, vandaag.” Hij beende de keuken uit.
“Dank je, LouBear!” riep ik hem na. Louis gromde iets onverstaanbaars, en al snel hoorde ik hoe de treden van de trap beklommen werden.
“Sorry daarvoor,” zei ik tegen Shayla.
“Het geeft niet. Je wist mijn naam niet meer, of wel?”
Ze was blijkbaar slimmer dan ze eruit zag. “Eh…”
“Het geeft niet,” glimlachte ze. “Al die drank… Ik was de jouwe ook vergeten als je niet zo bekend was geweest.” Ze gaf me een knipoog en ik werd rood.
“Sorry, ik kan me echt niets herinneren,” bekende ik.
Ze grinnikte. “Ik eigenlijk ook niet,” gaf ze toe. Ik trok een wenkbrauw op.
“Huh? Maar zonet zei je nog, je weet wel, over hoeveel we hadden geslapen,” brabbelde ik verward.
Ze schoot in de lach om mijn gestamel. “Dat was een gok. Ik wilde niet dat jij zou weten dat ik niets meer wist.”
Ik lachte ook, maar werd helaas onderbroken door Niall die naar binnen kwam lopen.
“Hey guys,” zei hij nonchalant.
“Hoi Niall,” groetten Shayla en ik hem tegelijk. We keken elkaar weer even aan en barstten opnieuw in lachen uit.
“Wat is er zo grappig?” vroeg hij nieuwsgierig. Ik had eerlijk gezegd geen idee. We lachten gewoon.
Hij rolde met zijn ogen en haalde een bak ijs uit de vriezer, en begon het naar binnen te lepelen.
“Eet je nou echt ijs op de vroege morgen?” vroeg Shayla ongelovig.
“Ten eerste is het al twee uur ’s middags,” wees Niall haar terecht, “en ten tweede…” Hij dacht even na, maar kon niet op een tweede argument komen. “Ja,” zei hij dus maar.
Ik haalde mijn schouders op naar Shayla. “Het is Niall,” verklaarde ik. Ze knikte begrijpend en we lachten weer.
Niall rolde met zijn ogen en liep terug naar de woonkamer.
“Ik moet eigenlijk gaan,” zei Shayla, “mijn broer wacht op me. Sorry!”
“Het geeft niet,” zei ik. Ze sprong van het aanrecht af en gaf me nog een speels kusje op mijn lippen.
“Ik weet niet zeker, maar ik denk dat ik het leuk vond vannacht,” grijnsde ze.
Ik grinnikte. “Laten we dat voorlopig dan maar even geloven.”
“Doei Harry.” Ze zwaaide nog een laatste keer en liep toen weg.