35. She left evidence behind

Ik voel me gebruikt, verraden en nutteloos op dit moment, maar ik geef het niet op. Ik blijf, samen met Hermelien en Ron aan Harry zijn zijde staan. Ik zou alles voor hem doen en op dit moment zijn mijn gevoelens - de vriendschappelijke dan - voor hem sterker dan ooit. Sterker dan ze ooit zijn geweest en ik ga voor niets uit de weg. Niet als dat iets, iets is waardoor Harry van het leven wordt ontnomen of dat iets hem pijn berokkend.

Yiva is voor dag en dauw vertrokken; niemand weet waarheen, niemand weet waarom. Behalve wij dan, denken we toch. Perkamentus wil nog steeds niets van ons verhaal horen of er tenminste niets van geloven. Daarom ga ik op onderzoek uit. Het kan me niets schelen of de leerkrachten ermee akkoord gaan of niet. Ik zal en moet nog dingen te weten komen over Voldemort en al die andere dooddoeners.

Maandagavond, de laatste maandag voor de finale, sluip ik met Harry zijn mantel de verboden bibliotheek binnen. Na lang zoeken, na veel verkeerde en gevaarlijke boeken te hebben opengeslagen, vind ik eindelijk wat ik nodig heb. Een boek vol informatie over Voldemort, Dooddoeners en al zijn moorden die hij in jaren pleegde. Nagini, de slang die altijd aan de zijde van voldemort staat. De enige waar hij ooit van gehouden heeft. Ik lees de zin over en over, totdat ik besef wat er in mijn gedachten rondspookt. Het beeld van de gouden slang op Yiva haar enkel brandt weer op mijn netvlies. Geschrokken en overgenomen door angst laat ik het boek met een oorverdovende klap op de grand vallen. “Wie is daar?” buldert de stem van Vilder doorheen de lege, weergalmende ruimte. Met ingehouden adem steek ik het boek snel terug tussen de anderen en maak me uit de voeten.

Na nog een tijdje nagedacht te hebben en rustig te hebben liggen woelen, ben ik toch in slaap gevallen.

“Chloe, kom op nou, slaapkop!“ Ik open mijn ogen vermoeid en kijk recht in het gezicht van een actieve Hermelien die voor me staat. Ik verberg mijn gezicht vermoeid in het kussen en trek het donsdeken verder over mijn hoofd. “Vandaag ga ik niet naar de lessen. Ik heb andere prioriteiten.” mompel ik bijna onhoorbaar. Een vlakke hand wordt tegen mijn bil geslagen, gevolgd door voetstappen. “Je doet maar. Ik zie je nog wel.” Na die ene zin slaat de deur van de slaapkamer met een klap dicht. Ik recht me verbaasd op en staar in het rond of er niet nog iemand de keuze gemaakt heeft om te spijbelen. Wanneer ik niet meteen iemand zie, veer ik op uit het bed en kleed me vlug aan. Nadat ik nog een appel uit de grote zaal ben gaan halen, trek ik me volledig terug in de bibliotheek. “Hier moet toch wel iets te vinden zijn? Of wacht!“ Mijn voetstappen zinderen na door de stille hal. De trappen draaien alle kanten uit, totdat ik terug aan de dikke dame beland.
Yiva haar bed is netjes opgemaakt. Ik open iedere lade van haar nachtkastje en kast en doorzoek haar gehele omgeving, inclusief het hoofdkussen en onder de matras. Jammer genoeg is er niets te vinden en ga ik terneergeslagen op haar bedrand zitten, met mijn gezicht naar de muur achter haar bed. Met mijn ogen bestudeer ik schichtig het schilderijtje dat boven haar bed hangt en wanneer ik het nog eens goed bekijk, gaat er plots een lichtje branden. “Hou jij ook zo van tekenen?” “Nee, ik hou het meer op schilderen. Daar kun je altijd iets mystieks in leggen.” Had ze me op die vraag beantwoord. Ik staar nadenkend naar de zon die hoog aan de hemel sta, nog steeds met het beeld van het kleine schilderij op mijn netvlieg gebrand. Het beeld er op lijkt perfect op haar eigen ruimte; het nachtkastje, haar bed en het schilderij erboven. Ik breng mijn gezicht dichter totdat het op ooghoogte zit en bestudeer het nu gedetailleerder. Op de linker houten pilaar van het bed zijn versieringen aangebracht, net zoals op het echte bed. Ik wrijf met mijn handen over het hout, maar er is niets speciaals op aan te merken. Mijn vuist klopt bijna onhoorbaar op de staaf, maar juist luid genoeg om te horen dat ze hol is. “Dat is het!” schreeuw ik vol enthousiasme. Maar dat enthousiasme wordt snel gekoeld door een meisje dat de kamer in komt gelopen. “Wat doe jij op Yiva haar bed?” vraagt ze me kalm, maar doelbewust.

“Niets. Waar bemoei jij je trouwens mee?“ Ze kijkt me woedend aan, steekt haar neus in de lucht en trekt de deur met een klap weer achter haar dicht. Ik richt mijn toverstaf op de houten pilaar en murmel enkele spreuken, maar geen enkele lijkt te werken, totdat plots een klein mechanisme in werking treedt en een houten rondje plaats maakt voor een opening. Terughoudend steek ik er mijn vingers in en neem het langwerpige, kleine voorwerp uit de ruimte. Een matzilveren sleutel ligt in mijn hand te blinken. Wanneer ik hem nog eens beter bekijk, zie ik dat er een teken opstaat. Hetzelfde teken dat ik ooit gezien heb op een boek in de verboden bibliotheek. Ik steek de sleutel in mijn zak en wil er mijn hoofd niet verder over breken. Vanavond ga ik op onderzoek uit, ik vraag wel aan Harry of ik zijn onzichtbaarheidsmantel mag gebruiken.

De laatste, beslissende wedstrijd komt gevaarlijk dichtbij. Harry is totaal nog niet voorbereid, maar ik weet eigenlijk niet echt hoe ik hem verder nog kan helpen. Ik wil alles voor hem doen, ècht alles, maar ik ben bang dat ik hem in de weg ga lopen. We zullen wel zien hoe het loopt. Ik besef nu wel dat Draco niets is vergeleken met hem, maar toch heeft hij nog een plaatsje in mijn hart. Alhoewel hij een zelfingenomen, laaghartige sukkel is. Ik loop de grote hal in op weg naar buiten. Het zwerkbalveld is leeg, maar toch kruip ik op mijn bezem en vlieg laag tegen de grond wat rondjes. “Zo zo, wil je een zwerkbalcarrière opbouwen?” Draco komt spottend op me aflopen en neemt mijn bezem stevig vast. Ik grom zachtjes en spring daarna met mijn beide voeten op de grond. Vooraleer ik van hem wegloop, trek ik de bezem uit zijn handen en werp hem nog een smerige blik toe.

Hagrid staat buiten aan zijn huisje en wanneer ik er voorbij kom, zwaai ik uitbundig, maar ga er niet naartoe, want een praatje met hem maken, is nu wel het laatste wat ik wil. Ik moet me namelijk voorbereiden voor vanavond en ga Harry nog een beetje gaan helpen.