Chapter 14

And I do want you to know I hold you up above everyone and I d, want you to know I think you'd be good to me and I'd be so good to you
      'Well, are we?'
      Zijn groene ogen keken niet weg, maar lieten toch iets van pijn zien. Ik beet op mijn lip en sloot mijn ogen. Vanalles schoot door mijn hoofd. Scenario's, paniek. Ik schudde mijn hoofd.
      'We can't,' fluisterde ik schor en Harry snoof. Hij duwde zichzelf van me af en stond op. Zijn ogen stonden hard en ik voelde mijn hart in mijn keel.
      'You don't want the world to know, do you?' vroeg hij gekwetst. Ik sloeg beschaamd mijn ogen neer, voor ik antwoord gaf. Mijn handen trilden.
      'I do, but remember what management told us?' Mijn stm sloeg even over en leek ineens twee octaven hoger te zijn. Harry rolde ongeïnterreseerd met zijn ogen en deed een stap naar achteren. Wanhopig probeerde ik zijn hand te pakken, maar hij trok zijn hand weg. Hij balde zijn handen tot vuisten en het was duidelijk dat hij zijn rust probeerde te bewaren. Zijn mond tot een rechte lijn getrokken.
      'You think people will judge. That they'll look at you differently or that they won't like you anymore. Well, guess what Tomlinson,' snoof Harry kwaad. De nadruk lag op mijn naam en ik kromp iets in elkaar. Hij had nog nooit zo tegen me gesproken. 'That will always happen. No matter what you do or what you wear. People will always talk.'
      Ik slikte moeilijk en dwong mijn tranen terug. Ik probeerde regelmatig adem te halen. Hij wist precies hoe hij me moest raken. Hij kende elke zwakke plek en ik had nooit gedacht dat hij die tegen me zou gebruiken. Mijn hart sloeg even pijnlijk.
      'I -'
      'People will change. People will change their way of looking at you. They'll be positive, because they're fans. Most of them will be positive, but there will always be a few who won't and they'll 'hate'. You can't change that, never. It's the way people are.'
      'But -'
      'No, I don't want to hear it. Just, leave me alone for a few hours, yeah?' fluisterde Harry plotseling en ik kon niet anders dan knikken. Mijn lichaam weigerde naar mijn hersenen te luisteren. Ik wilde zograag opstaan en hem in mijn armen sluiten. Hem toefluisteren dat ik het niet zo bedoelde en dat ik het wel wilde vertellen. Mijn hersenen schreeuwden er om, om achter hem aan te gaan, maar mijn lichaam leek helemaal week te worden. Ik hapte naar adem.
      Voor ik het wist was de krullenbol uit het zicht verdwenen en hoorde ik een harde klap. De deur van onze slaapkamer, als er nog wel een ons was, had de klap veroorzaakt. Met ingehouden adem luisterde ik naar Harry's hart verscheurende snikken en het kapot vallen van fotolijstjes was onmiskenbaar. Mijn hart sloeg een slag over en een ongecontroleerde snik rolde over mijn lippen. Pas toen de zoute tranen mijn lippen raakte en ik ze proefde, merkte ik dat ik huilde. Ik dwong mezelf te bewegen en mijn knieën op te trekken. Mijn armen wikkelden zich er omheen en ik verborg mijn gezicht tegen mijn knieën.
      Ik had geen idee hoe lang ik daar zo zat, maar mijn spieren verkrampten en protesteerden. Mijn tranen waren al lange tijd geleden gestopt en het was bijna angstaanjagend stil in huis. Mijn ademhaling haperde even en ik dwong mezelf op te staan. Ik moest kijken hoe het met Harry ging, ik moest iets doen.
      Mijn blik gleed door de woonkamer en bleef hangen op de deuropening. Harry's krullen zaten wild en zijn ogen waren, waarschijnlijk net als de mijne, rood omrand en bloeddoorlopen. Zijn wangen waren nat van de tranen en hij zuchtte. Hij was duidelijk in tweestrijd, die hij niet leek op te lossen.
      Eindelijk had ik de kracht gevonden om mezelf op te lasten staan. Mijn passen waren aarzelend. Mijn lichaam trilde en Harry leek niet te weten wat hij moest doen. Ik struikelde half toen ik bijna bij hem was en liet me opgelucht en vermoeid tegen hem aan vallen toen zijn sterke armen me opvingen.
      'I'm so sorry,' fluisterde ik haastig en greep zijn gezicht tussen mijn handen. Zijn ogen werden waterig en hij schudde zijn hoofd. Ik streek met mijn duim over zij onderlip en hij trok me tegen zich aan.
      'I'm sorry too baby, I'm so, so sorry and I love you,' fluisterde hij, zijn stem dik van de tranen die opnieuw over zijn wangen stroomden. Ik knikte en drukte kleine kusjes op zijn hele gezicht. Langzaam werd hij weer rustig en ik nam hem mee naar de bank, waar we op gingen zitten. Ik trok mijn knieën op en staarde naar Harry, die diep in gedachte verzonken was. Zijn hele houding straalde uit dat hij moe was. Zijn bruine krullen hadden hun vrolijke, springerige kracht verloren. Zijn wangen waren was ingevallen en wallen waren nu duidelijk te zien.
      'We can just show the world, can't we?' Meteen verdween de rust die in de kamer had gehangen. Mijn mond werd droog en ik beet op mijn lip.
      'I mean, it's a stupid idea, but, we can, yeah?' drong Harry weer aan en keek naar me op. Zijn groene ogen hoopvol. Ik wist dat hij het wilde laten weten, aan iedereen. Ik wist ook dat de fans het echt wel zouden accepteren. Er was geen reden om het niet te doen. Ik twijfelde even en pakte toen zijn hand.
      'We can.'
      Harry glimlachte kort en keek me toen weer aan. 'We can just start holding hands out in public, right? We do, I mean, did that a lot, yeah? We can start doing that again. Maybe we can even-'
      'We can do all of that baby, really,' fluisterde ik om hem te onderbreken en trok hem naar me toe. Hij belandde opnieuw boven op me en ik grijnsde.
      'I love you so much.'
      'I love you too, Lou.'

Ohmy, ohmy. took me long enough. het is echt niet goed... en ikdenk dat het nog maar een paar hoofdstukjes lang wordt... maargoed, dat duurt nog wel even, aangezien ik echt geen tijd meer heb buiten school om.. en als ik dat al heb, slaapik haha. dus...
enjoy! x