• Eyes 016

Geschrokken spring ik op van de bank. ‘Ja, ehh, natuurlijk’ zeg ik een beetje ongemakkelijk terwijl ik met mijn vingers met een draadje van mijn shirt speel. ‘Ik ehh, was alleen even de bank aan het uittesten..’ De jongen met de prachtige bruine ogen loopt door naar de bank en ploft er op neer ‘geloof ik’ mompel ik er nog snel achteraan. Snel loop ik naar de tafel om mijn programma te bekijken. ‘Ik had je eigenlijk nog helemaal niet verwacht, maar jij moet Ibrahim zijn dan?’ hij knikt een beetje aarzelend en bijt zachtjes op zijn lip. Ik kan niet voorkomen dat er een kleine glimlach rond mijn lippen speelt. Een voetballer die een beetje onzeker is, mooier kan deze dag niet beginnen. ‘Vertel, wat kan ik voor je doen?’ vraag ik oprecht geïnteresseerd als ik naast hem op de bank ga zitten. Ik vind het fijn om de mensen die ik behandel eerst een beetje te leren kennen, zodat ik weet waar ik ze het beste mee van dienst kan zijn. ‘Jij bent hier de fysiotherapeut ik niet, dat zou jij moeten weten.’ Bitst hij. Een beetje geschrokken ga ik een stukje verder van hem weg op de bank zitten. ‘Eh, nou sorry ik heb me nog niet helemaal ingelezen, dus misschien kan je mij gewoon even zelf vertellen waar je last van hebt?’ bits ik terug, en Ibrahim zet grote ogen op. Hij had blijkbaar niet verwacht dat ik tegen hem in zou gaan, maar ik laat het echt niet op me zitten hoor als hij denkt dat hij me als een stuk vuil kan behandelen. ‘Ik heb afgelopen seizoen mijn kruisband gescheurd, en het is de bedoeling dat jij mij ermee helpt.’ Z’n arrogante hoofd spreekt me helemaal niet aan. Toen hij zo op zijn lip beet daarnet had ik even hoop dat hij misschien niet zo’n stereotype voetballer is, maar die hoop is zojuist als sneeuw voor de zon verdwenen. ‘Het is de bedoeling dat ik je daarmee help? Als je zou beginnen met mij iets respectvoller te behandelen wil ik daar nog wel over na denken.’ Donder op man, hij mag misschien denken dat ik zwak ben, maar ik zal hem het tegendeel bewijzen, ik ben geen stuk vuil dat je overal maar neer kan dumpen en niet meer naar om hoeft te kijken. ‘Zo zo, krijgen we praatjes? Je bent zo weer ontslagen hoor, ik hoef maar een keer te zeggen dat je je werk niet goed doet, en je bent foetsie.’ Hij maakt een wegwerp gebaar met z’n hand en acteert er een spottend lachje bij. ‘dat zullen we dan allemaal nog wel eens zien, als je wil dat ik je behandel zou ik eens met je luie reet van die bank afkomen en op een stoel gaan liggen.’ Inmiddels ben ik opgestaan en pak de spullen bij elkaar die ik denk nodig te hebben. Overdreven rolt hij met zijn ogen voordat hij opstaat en met een slakken gangetje naar een stoel slentert. Als de wijsheid zelve reageer ik er maar niet op. Ik stroop z’n broek op, en warm expres mijn handen niet op waardoor hij huivert als ik met mijn handen zijn kuiten masseer. ‘Verdomme, kan je je handen niet opwarmen ofzo?’ scheldt hij. Ik schiet in de lach en laat nog een plagerig de koude rug van mijn hand langs zijn been glijden. ‘Sorry Mister Brown Eyes, ik zal er rekening mee houden dat je een mietje ben.’ Wijselijk houdt hij nu z’n mond en de rest van de massage verloopt zwijgzaam. Als ik klaar ben doe ik z’n broek weer naar beneden en was mijn handen, ik pak meteen mijn agenda om een volgende afspraak te maken. ‘Het lijkt me verstandig als je snel weer komt omdat je nog steeds niet top fit bent, en dat moet je natuurlijk snel weer worden toch?’ vraag ik kil en zakelijk. Hij knikt, en gaat op de tafel zitten met z’n voet op een stoel en hij leunt stoer met z’n arm op z’n knie. ‘Je bent de eerste dus ik heb nog alle tijd, zullen we afspreken dat je morgen na de wedstrijd gewoon weer komt dan zorg ik dat ik er ook ben?’ hij knikt een beetje verbaasd. ‘Maar je werkt toch helemaal niet op zaterdag?’ ‘Klopt, maar ik zou het niet op mijn geweten willen hebben als je weer een blessure oploopt dus ik zorg gewoon dat ik er morgen ben.’ ‘Oké, ik vind het best, je verprutst je eigen tijd.’ Zegt hij voordat hij vertrekt. ‘Ik heb tenminste liefde voor mijn vak dat kunnen we van jou niet zeggen.’ Schreeuw ik hem nog na. Snel noteer ik onze afspraak in mijn agenda waarna ik de spullen klaarzet voor de volgende patient, David Villa, ook al zo’n gozer die net terug is uit een blessure volgens mijn gegevens.

Oeps, dinsdag en zaterdag is het niet gelukt een stukje te posten, sorry sorry. Ik ben ziek geweest en met school enzo was het een hoop gestress. Daarom nu dit hoofdstukje! Ga nu snel schrijven voor zaterdag, maar het is vakantie dus ik ga snel een voorraad opbouwen. Owja, 1 opmerking. Een paar hoofdstukken geleden was er een hele slimme lezer die opmerkte dat ik Iker Casillas keeper van Barcelona had gemaakt, dit klopt natuurlijk niet, maar door het ek en alles en mijn fan zijn van hem heb ik helemaal gedacht dat ik hem mooi in het verhaal kon verwerken. Ik heb het nu of course verandert, dus dat jullie het weten: Sara is de vrouw van Iker, ze wonen in Madrid, maar zij heeft vriendinnen in Barcelona & hij natuurlijk ook (verwar haar niet met de vriendin van Elena Sarah uit Londen, ik weet het het is verwarrend!) Lots of love,
Lynn