De 100e Hongerspelen - 101

Vania werd wakker en schrok toen ze merkte dat Ian niet naast haar lag. Ongerust kroop ze uit haar slaapzak. Waar was hij? Ze rilde van de kou, het was midden in de nacht. Een blik op Rue vertelde haar dat het meisje rustig sliep. Ze besloot naar Selm te gaan om te vragen of hij Ian soms gezien had, maar voor ze bij het vuurtje was zag ze het antwoord al. Ian zat daar.

“Hey”, Vania ging bij de jongens zitten.
“Oh, hallo. Kon jij ook niet slapen?”, vroeg Ian.
“Ik werd wakker en zag dat jij er niet was.”
“Oh, ja, het is niks.”
“Ian, ik zie aan je dat je ergens mee zit”, zei Vania zacht.
“Ik wil jou er niet mee belasten.”
“Dat doe je sowieso ook als je het niet verteld.”
“Ik, nou, het is… die ene uit tien.”
“Ik begrijp het”, zei Vania zacht. “Het moet afschuwelijk zijn, het idee hebben dat je iemand vermoord hebt.”
“Het is niet zomaar een idee! Ik heb het echt gedaan!”
“Dat weet ik, lieverd, maar je mag jezelf de schuld niet geven. Wil je erover praten?”

Langzaam liep de woonkamer leeg. Alleen Katniss, Peeta en Adriënne bleven achter.
“Ik wijs je je kamer wel even”, bood Katniss aan. Adriënne knikte. Katniss duwde de rolstoel naar een vrije slaapkamer.
“Nee, Katniss, die is te groot”, protesteerde Adriënne. “Ik ben een gevangene.”
“Goed dan”, bromde Katniss, en bracht Adriënne naar een iets kleinere kamer. “Kleiner krijg je niet, anders raak je nergens meer met die rolstoel.” Adriënne knikte instemmend. “Lukt alles zelf? Ik bedoel, wassen en omkleden en in je bed gaan liggen enzo?”
“Ja hoor, mijn rolstoel is gemaakt zodat dat geen probleem is.”
“Oké, ik ga ook slapen. Tot morgen.” Katniss liep de kamer uit. Adriënne riep haar terug.
“Je moet de deur op slot doen.”