The First Hug Ever

Andreas had me de hele dag niet meer willen aankijken en zei geen woord meer. Ik voelde me er schuldig over maar zo was ik gewoon, ik kon er niets aan doen. Gelukkig leek Tom dat wel te begrijpen, dus was ik niet alleen. De laatste bel klonk luid en gaf het einde van de schooldag aan. Andreas liep langs me heen en ging naar huis.
'Trek het je niet aan. Hij vergeeft je wel,' zei Tom lief.
Ik wist dat hij gelijk had maar toch knaagde er iets aan mijn hart.
'Mag ik mee naar je pleeggezin?'
'Waarom? Ik bedoel, natuurlijk,' zei ik.
Ik wilde niet alleen zijn bij die vier vreemde mensen in dat nieuw huis. Ik voelde me stom om zo op Tom te steunen, het was moeilijk om toe te geven dat ik hem eigenlijk wel graag in mijn buurt had. Ik moest geen valse lach op mijn gezicht zetten voor hem en ik moest ook niet nep vrolijk doen als ik woedend was. Hij kende tot hier toe enkel mijn slechte kanten en dus kon ik niet nog slechter zijn. Het kon enkel beter worden.

Het duurde langer voordat we bij het huis geraakt waren maar ik vond het niet zo erg. Tom had genoeg te vertellen voor twee, dus moest ik enkel luisteren en moest niets zeggen. Zijn simpele vrolijkheid maakte me bijna jaloers maar het gevoel was toch iets anders als dat. Na een half uur kwamen we eindelijk aan en gingen we naar binnen.
'Hallo, Bill!' zei de vrouw, terwijl ze me knuffelde.
Verward keek ik haar aan en zag dat ook de man me begroette met een glimlach. Dit was nieuw voor mij want mijn eigen ouders hadden nooit veel aandacht voor me.
'Bill, je glimlacht!' zei Tom verwonderd.
Betrapt keek ik weg, ook al was dat natuurlijk niet verkeerd. De vrouw lachte kort en zei dat we over een half uurtje zouden eten. Tom volgde me mee naar mijn kamer, waardoor we de dochter van het huis tegen kwamen.
'Ah, broertje. Ben je thuis?' vroeg ze, terwijl ze kort door mijn haar wreef en daarna naar beneden ging.
Tom grinnikte om het gezicht dat ik maakte.
'Lach me niet uit!'
'Ik lach je niet uit. Ik vind het enkel leuk om te zien dat het je goed gaat hier. Ik denk dat deze mensen echt wel van je houden,' zei hij.
'Dat wil ik juist niet,' zei ik droevig.
'Eh? Waarom niet?'
'Omdat dit maar een pleeggezin is. Als iemand anders mij adopteert, dan moet ik hier weg en zie ik ze waarschijnlijk nooit terug. Ik wil daar geen verdriet van hebben dus zou het beter zijn als ze niet teveel van me houden'
'Dat is waar maar probeer er niet aan te denken en geniet van elke seconde'
Hij had gelijk maar toch wilde ik niet weer iemand verliezen die me aan het hart gegroeid was. Ik had al zoveel verdriet van de dood van mijn eigen ouders, die me bijna geen aandacht schonken, dus ging het nog meer pijn doen om deze lieve mensen te verliezen. Daarom was het beter om altijd alleen te blijven, dan was er geen verdriet nodig.
'Wat een prachtige kamer! En dat bed! God, zo zacht!' zei hij, nadat hij erop gesprongen was.
Ik lachte kort om zijn gedrag. Hij voelde zich overal direct thuis en schaamde zich niet voor zichzelf. Tom keek me op een vreemde manier aan en sprong toen van het bed af. Plots omarmde hij me, waardoor er allemaal vraagtekens boven mijn hoofd kwamen hangen.
'Tom?'
'Ik ben blij omdat je eerlijk kan glimlachen. Dit is veel beter als de droevige blik die je anders altijd in je ogen hebt'
'Dat is echt niet de eerste keer dat ik lach, hoor. Doe niet dom, Tom,' lachte ik.
Hij liet me niet los. Hij hield me stevig vast, alsof ik zou vervagen als hij me los liet. Mijn armen waren plat tegen mijn lichaam gedrukt, waardoor ik er als een plank stond maar het voelde niet verkeerd aan. Het was de eerste keer dan iemand me ooit hand omarmd maar zelf in mijn dromen voelde het nooit zo goed aan. Kwam dat doordat het de eerste keer was of omdat het duidelijk te voelen was dat Tom om me gaf?

Er gingen enkele uren voorbij. Tom was blijven eten maar mijn pleegouders vonden dat niet erg. Het zoontje schopte heel de tijd tegen mijn been en gooide eten naar me maar zelf dat kon mijn humeur niet verpesten. De vrouw vertelde over de nieuwe kleren die we voor mij zouden kopen en de dochter vertelde over een feestje met haar vrienden dat dit weekend gepland was. Het was gezellig, voor zover ik toch wist wat dat woord betekende. Ik zei niet veel maar dat was omdat ik naar iedereen aan het luisteren was. Het was raar om te zien dat Tom zo goed met iedereen kon praten, ook al kende hij ze nog maar net. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me een deel van iets.
'Zou ik mogen blijven slapen?' vroeg Tom met een lief stemmetje.
'Natuurlijk, als Bill dat goed vind,' zei de vrouw.
'Wat? Eh, ik denk het wel'
'Dank u voor het lekkere eten, mevrouw. Nu meekomen, Bill,' zei hij terwijl hij aan mijn arm trok.
Ik liet me mee trekken naar mijn kamer en ging op het bed zitten. Ik zag dat Tom's glimlach ineens verdwenen was.
'Wat is er?' vroeg ik verward.