Chapter 7: Niall James Horan

Gelijk had ik spijt van mijn vraag. Je zou hem negeren en met rust laten, Niall! Natuurlijk ging ik dat niet volhouden. Alles, maar dan ook alles deed me aan hem herinneren. Ik kon hem gewoonweg niet uit mijn hoofd zetten. Hij keek even verschrikt om zich heen.
"Het is oké, mijn ouders en broer zijn er niet. Jay is beneden de vloer aan het schrobben en het andere personeel is in de keuken," zei ik, en zijn gezichtsuitdrukking werd iets minder gespannen.
Hij slikte even voor hij antwoord gaf. "Mijn stiefvader was de tweede dag van de oorlog omgekomen bij één van de vele bommen die er op dat moment werden afgevuurd. Niet veel later pleegde mijn oudste zus zelfmoord. Ze kon de rouw om haar vader niet verdragen, en bovendien maakte dat hongerige gevoel en slapeloze nachten haar helemaal gestoord. Ze kon niet helder meer nadenken. Ze was hartstikke ziek." Hij keek even triest naar zijn voeten, en pinkte een traantje weg. Even had ik de neiging naar hem toe te lopen en hem in een omhelzing te trekken, maar dat mocht ik van mezelf niet doen. Ik moest mezelf beheersen. Hij keek me vanonder zijn wimpers aan. Mijn hart sloeg een slag over. Hoe kijk ik? Kun je het medelijden van mijn gezicht aflezen? Nee, nee, je bent cool. Niall, je kijkt gewoon neutraal. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Ik wist niet waarom maar ik werd er zenuwachtig van dat hij mij zo aankeek, om mijn reactie te checken. Ik wist nu niet goed hoe ik moest kijken. Of ik nu neutraal moest blijven, en aan geen enkele zijde staan, of hem mijn medelijden laten blijken en hem mijn vriend maken, en mijn familie en geboorteland de rug toe keren. Nee, dat laatste kon ik niet. Ik kon mijn familie niet verraadden. Neutraal blijven was de beste optie die ik had, ook al was het ontzettend moeilijk.
"Gaat het?" De woorden waren eruit voordat ik er erg in had.
Hij knikte kort, en ging verder met zijn verhaal. "Na enkele dagen van afval en onze eigen plas geleefd te hebben, kwam een hele horde soldaten door onze straat gemarcheerd. Ze klopten op onze deur en mijn moeder deed open. Ze had nauwelijks de kracht om met haar tengere vingertjes de deur van het slot te halen. Drie soldaten stonden bij ons op de stoep. Ze duwden mijn moeder aan de kant, en omdat haar benen niet sterk genoeg waren, viel ze op de grond. Terwijl mijn zusjes op mijn moeder afstormden, bleef ik staan. Ik wist waarvoor ze kwamen. De dag ervoor was het namelijk ook bij een vriend van mij gebeurd. Ik had ze hem mee zien slepen. "Vlucht," had ik geroepen. Mijn moeder twijfelde geen seconde, en nam Daisy en Felicite bij de hand. Mijn andere zusje holde achter haar aan, terwijl de soldaten mij bij mijn bovenarmen grepen. Ze tilden me op en namen me mee. Ik zag nog net hoe mijn moeder met mijn zusjes een steegje inrenden, en aan de soldaten wisten te ontkomen. Mijn jongste zusje echter viel over iemands voet of iets heen, en verdween onder de mensenmassa. Toen werd ik de trein ingeduwd. Ik weet nog steeds niet wat er met Phoebe is gebeurd."
Ik voelde een nieuwe steek van medelijden. Ditmaal had ik zelfs nog meer mededogen. Hij had echt verschrikkelijke dagen meegemaakt.
"Dan heb je vast h-honger," stamelde ik. "W-wil je misschien ie-iets te eten?"
Een bespottelijk lachje ontsnapte uit zijn mond. "Er is iets rampzaligs met mijn familie gebeurd en jij denkt dat ik honger heb?"
Ik keek even beschaamd naar de grond. "Sorry. Ik wist niet zo goed wat-"
"Nu moet ik toegeven, ik zou wel wat lusten," onderbrak hij me zachtjes. "Maar krijg je daar geen problemen mee?" zei hij snel.
Ik keek weer op. "Ehm... jawel. Maar niet als niemand erachter komt."
Hij duwde zijn bril wat verder op zijn neus, en keek me afwachtend aan.
"Wacht hier, dan smokkel ik wat mee naar boven," zei ik tenslotte.