Bff Wedstrijd - Moonly

Nog een keer wou ik de naam van Cato schreeuwen, maar voor ik het wist sloeg Thresh mijn lichaam met een harde knal tegen de hoorn aan . Nog een laatste blik vind ik van de grote en bruine jonge op waarna mijn lichaam in het gras neer viel. Het enigste wat ik wou doen was ademen, ademen. Ik moest blijven ademen. Ergens verder weg in het bos hoorde ik nog wazig mijn naam en ik herkende de stem daarin. De stem van Cato.
Opnieuw probeerde ik adem te halen maar het deed pijn, alsof er duizenden messen in mijn hoofd staken. De wereld werd elke keer als ik ademde een stuk waziger voor mijn ogen waardoor ik uiteindelijk alleen nog maar kleine wazige vlekjes zag, alles was even weg.
Tot een stel handen mij langzaam oppakten op tot ik tegen iets of iemand aan zat. Een hand pakte de mijne vast waarna de zware stem van Cato tegen me begon te praten. Heel even voelde het of ik weer terug was, maar de wereld was wazig.
'Alsjeblieft Clove! Hoor je me?' Zijn stem was harkerig en hijgerig, hij had duidelijk gerend. Een traan liep over mijn wang heen waarna ik zijn handen voelde die de tranen weeg veegden. Nog een keer haalde ik adem waarna alles alleen nog maar een grijze waas was. Mijn ogen kon ik niet eens sluiten om rustig weg te drijven naar de hel toe.
'Blijf leven Clove, we kunnen het samen overleven! Toen jij sliep.. Toen was er een wijziging. 2 kunnen winnen! Alsjeblieft blijf!' Maar zijn woorden waren alleen maar een grote brij voor me waar ik helemaal niks meer van begreep, alleen dat er 2 konden winnen. Maar op dit moment wou ik alleen maar dat mijn ogen gesloten konden worden zodat ik weg kon drijven. Vervolgens voelde ik een hoofd tegen mijn voorhoofd aan, een paar snikken werden duidelijk en een paar tranen liepen van zijn hoofd langzaam naar de mijne toe toen ik ze voelde.
'Ik blijf in..' Opnieuw trok er een steek door mijn hoofd heen waardoor ik het wel kon uitgillen, maar door voor had ik de kracht niet meer. Na al die jaren in district 2 had ik mijn lichaam uitgeput, getraind en nu was het voor altijd stuk. 'je hart bij je' Het was de eerste keer dat ik eens echt wat voelde, maar ook dat ik de gevoelens toe liet. Ik hield van Cato, dat had ik al heel mijn leven gedaan. Daar waar geen twijfel over mogelijk, vanaf het moment dat ik hem zag.
'En je verdwijnt nooit meer' bracht hij zachtjes uit waarna zijn lippen op de mijne werden gedrukt. Een warm gevoel overspoelde me, maar al snel werd ik gestoord door de steken in mijn hoofd en het grijze beeld wat toch langzaam zwart werd. Het wazige beeld trok heel even weg waardoor ik zijn ogen nog snel even kon bekijken.
'Ik zie je' bracht ik zachtjes uit. Een glimlachje kwam op zijn gezicht te recht, zo had ik deze jongen nog nooit gezien. De jongen die net zoals mij was. Hard en getraind, stuk gemaakt door district 2 en geboren om weer door te gaan in De Hongerspelen, er was niks anders voor ons overgebleven, voor mij ten minste niet. Hij had nog een kans als hij die wilde benutte. Maar voor de nieuwe steken door mijn hoofd heen konden schieten onderbrak hij dat met de liefste woorden die ik ooit in mijn hele leven had gehoord.
'Ik hou van je Clove, slaap lekker' Voorzichtig gleden twee vingers over de zijkant van mijn hoofd heen waarna hij over mijn voorhoofd heen ging, kringetjes maakte en ten slotte mijn verlangen vervulde. Hij ging over mijn oogleden heen waardoor mijn ogen werden gesloten en het zwarte zich om mij heen vulde. 'Ik hou..' ik kon mijn zin niet afmaken voordat hij ook mijn andere hand had beet gepakt. 'ook van jou' Dat waren de laatste woorden waarna ik het gevoel had dat ik de greep op alles verloor maar de beelden van vroeger vlogen als een gek door mijn hoofd heen, Cato en mij, Cato.. Langzaam dreef ik weg. Ik opende nooit meer mijn ogen opnieuw.

If I die young
Bury me in satin
Lay me down
On a bed of roses
Sink me in the river at dawn
Send me away with the words of a love song