Too hogwartz

Camiona Loreen Raven

Mijn moeder gaf mij een kus op mijn wang, ‘tot kerst’ zei ze gesmoord. Ik vond het altijd lastig om haar weer een half jaar alleen te laten. ‘En vergeet niet om Taegon te vragen of hij ook mee komt.’ Ik knikte ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar de waarheid te vertellen. Teagon zou nee zeggen, nog erger hij zou niet eens door hebben dat ik tegen hem praatte. Teagon was mijn een jaar oudere broer, maar hij had het liefst gewild dat hij dat niet was. Hij was dan ook blij dat ik mijn moeders naam aan had genomen toen onze ouders scheidden, ik was toen tien. Sindsdien heb ik geen contact meer gehad met mijn vader, het enige dat ik van hem weet is dat hij Dulan Sonders heet en dat hij werkt voor hij-die-niet-genoemd-mag-worden. Mijn broer was heel wat moeilijker om te vermijden, als je bij elkaar op school zit…
‘Ik ga je heel erg missen, mam’ ik voelde hoe de tranen in mijn ogen verschenen, niet huilen sprak ik mij zelf toe. Ik beet even in mijn lip en gaf mijn moeder nog een laatste knuffel. Toen ze me eindelijk los liet hoorde ik het fluitje van de conducteur al.

In de trein was het erg vol. Kleine, bange nieuwelingen keken angstig om zich heen. Ze waren niet heel veel kleiner dan mijn 1,62. De grootsten kwamen zelfs een kop boven mij uit, al konden dat ook 2e jaars zijn. Straks zouden al hun gedachten worden gelezen door de sorteerhoed. Hij zou door de grote zaal roepen bij welke afdeling ze de volgende zeven jaar moesten door brengen. Ik weet nog goed hoe dat bij mij ging…

‘Niet bij Zwadderich hé, nou dan wordt het maar … Griffoendor’ De gescheurde oude hoed zat nu op het hoofd van een zwartharige, magere jongen met een bril. Harry potter was zijn naam. Al werd hij door de meesten de jongen-die-bleef-leven genoemd. Hij had de aanval, de altijd dodelijke Avada Kadavra, overleeft. Een bliksem-vormig litteken was het bewijs voor zijn overwinning. Ik had altijd gedacht dat het een legende was, mijn moeder had me vaak over de val van Jeweetwel verteld. Hij was de reden dat mijn ouders uit elkaar gingen, mijn moeder had al die tijd geaccepteerd dat mijn vader geobsedeerd was door de “Heer van het Duister”, zoals hij hem noemde. Maar toen hij tien jaar na de dood van Jeweetwel zijn verdwijning wou wreken door onschuldige dreuzels te vermoorden, is mijn moeder er vandoor gegaan. Ik wou graag met haar mee, ik had nooit een band met mijn vader gehad, maar Teagon kon ze niet overhalen. Dat was toen een jaar geleden. ‘Raven, Camiona’ Anderling riep mijn naam. Ik liep naar voren en ging bang op het krukje zitten. Na twee secondes opende de hoed zijn mond. ‘Zw…’ Alsjeblieft niet bij Zwadderich, dacht ik vurig. ‘Jij ook al niet’ sprak de hoed verbaasd. ‘Ravenklauw dan maar?’ Blij sprong ik op, ik stamde af van Rowena Ravenklauw, ze was mijn bet-bet-bet- bet-bet-bet-bet-over-grootmoeder of zo. De met blauw gekleurde tafel lachte mij toe, ergens aan de overkant van de zaal zag ik mijn broer aan de groene tafel minachtend naar me kijken. Heel even voelde ik een steek, ik had hem teleurgesteld, ooit waren we heel close, maar dat was allang niet meer…

‘Kom er bij’ Ik keek naar het meisje met de radijsjes in haar oren, Loena, een van mijn beste vriendin. Naast haar zat Ginny, de rest van de coupé was leeg. Iedereen, behalve Ginny en ik, liet Loena links liggen. Ze was misschien anders, maar ze zou je nooit laten vallen. Ik ging tegen over haar zitten aan de kant van het raam, ‘Smekkie?’ Ginny hield mij een grote pot voor. De gekleurde snoepjes maakten het een vrolijk geheel. ‘uuhhhh…’ twijfelde ik. Een hele hand vol werd op mijn schoot gelegd door haar. ‘Alsjeblieft.’ Ik keek naar het raam en zag mijn weerspiegeling tegen de onheilspellende donkergrijze lucht. Mijn rode haar vlamde zo als altijd op en mijn bruine ogen waren met zwarte make-up omrand. Toen ik alle smekkies op had keek ik op mijn klokje. ‘Omkleden dan maar? Stelde ik voor.

Eerste hoofdstuk jeeh<3