Hoofdstuk 11: Verscheuren
Toen Valentina de man eindelijk vasthad, wenkte ze Ammon.
Ammon kwam langzaam naderbij, zag de ogen die koortsachtig naar hem keken.
Kon hij dit wel?
“Ammon, neem hem!
“Anders gaat die honger nooit weg en verga je van de pijn.
“De keus is aan jou.”
Valentina’s ogen glansden in het maanlicht als twee robijnen.
Kon ze niet met iets makkelijkers beginnen?
Maar hij moest iets drinken!
Twijfelend stapte hij naar de man toe, hield hem vast bij zijn schouders en zette zijn mond in de hals.
Zijn tanden waren nog niet lang genoeg om simpel te prikken.
Hij verscheurde de hals van de man alsof het papier was.
Ammon kwam langzaam naderbij, zag de ogen die koortsachtig naar hem keken.
Kon hij dit wel?
“Ammon, neem hem!
“Anders gaat die honger nooit weg en verga je van de pijn.
“De keus is aan jou.”
Valentina’s ogen glansden in het maanlicht als twee robijnen.
Kon ze niet met iets makkelijkers beginnen?
Maar hij moest iets drinken!
Twijfelend stapte hij naar de man toe, hield hem vast bij zijn schouders en zette zijn mond in de hals.
Zijn tanden waren nog niet lang genoeg om simpel te prikken.
Hij verscheurde de hals van de man alsof het papier was.
Reageer (4)
arme man
1 decennium geledenik weet wel zeker dat dat pijn doet
1 decennium geledenx
M|M
Auw
1 decennium geledenau ik denk dat dat pijn doet
1 decennium geleden