Prolouge

Dagen, ze gaan langzaam voorbij, ik weet niet waar ik ben, iedere dag weer een andere plek.
Doodsbang, geen woorden, alleen maar gefluister. De tijd is geen noodzaak meer,
maar een hoofdstuk. Iedere minuut telt, en ieder hart telt. Samen zijn we sterk,
maar we vallen uit elkaar. Onze draad is los gegaan. Onze dagen zijn geteld,
niet alleen maar samen. Samen sloten we onze ogen, maar mijn ogen werden
weer geopend. Daar zag ik mijn ouders, ik gilde net zoals hun. Ze werden gemarteld.
Ik verzette me, maar ik was geketend aan iets wat je niet zag. Mijn hart brak in duizenden stukjes,
niks wat ik kon doen. Maar zoveel wilde ik nog zeggen, en zoveel wilde ik nog doen. De tranen kwamen,
maar gingen niet meer weg. Mijn hart bleef gebroken voor me op de grond liggen. Maar niemand die het
zag. Of dat de tijd stil stond, en dit beeld van mijn ouders zich bleef herhalen. Ik wilde schreeuwen,
maar er kwam geen geluid. De pijn sneed door me heen, en mijn laatste beetje gevoel werd weggespoeld.
Het enigste wat over bleef was mijn schaduw, leeg en alleen, zonder hart.