23. I decided it was time for revenge.

TWENTY THREE

Vrijdag

We moesten een oude man volgen naar ons huisje. Hij had een geweer op zijn rug, en een geblokte pet op zijn hoofd.
We liepen door een soort bungalowpark, met tientallen houten huisjes in de sneeuw. De huisjes lagen ver uit elkaar - je kon je 'buren' niet zien.
'Hier is het'. De man stopte. Taylor liet mijn hand los en klopte de sneeuw van zijn jas, voordat hij de sleutel aanpakte van de oude man.
'Het is mooi', zei ik. De man knikte.
'Dat is het zeker. Ik woon zelf ook in zo'n huis. Het is heerlijk, alsof je dagelijks een nieuwe fantasie beleeft'.
Ik knikte bewonderend. Toen Taylor de deur open had, kwam er een husky naar buiten gerend.
'Ah, dat is Hush. Hij zit gratis bij het huisje. Jullie zijn toch niet allergisch?'
'Nee', zei ik. 'Maar van wie ís Hush?'
'Van mij. Maar Hush vind het leuk als strangers hem uitlaten en eten geven. Hij houd van verandering'.
'Ah. Zo'. Taylor kwam het huisje weer uit.
'Het is echt heel erg mooi', zei hij. Hij pakte de tassen van me aan.
'Dankje. Veel plezier, ik kom zondagmiddag de sleutel weer innemen. Die auto is van jullie'. Hij wees op een groene jeep patriot met een paar krassen op de zijkant.
'Er hangt een jachtgeweer in de hoek van de keuken. tegen de beren, weet je. Tot zondag'. De man liep weg.

Binnen was alles donker. Ik moest toegeven; het was binnen nog mooier als buiten. De donkere kleuren van het hout maakten de openhaard nog romantischer dan hij al was.
'Heette die man van net Ryan?', vroeg ik.
'Geen idee, hoezo?'
'Nou, er hangt hier een post-it; Problemen met ongedierte of het gasfornuis? Bel Ryan; 987654438', las ik voor.
'Dan zal hij wel Ryan heten', lachte Taylor.

Ik legde mijn fohn op de wasbak. De badkamer was ontzettend klein. De douche had glazen deuren waar bedekkende strepen voorzaten, zodat je niet helemaal naar binnen kon kijken. De spiegel was vies. Er stond met vage rode lippenstift op; 'Bedankt, het was geweldig'. Dat kreeg Ryan er blijkbaar niet af. Wel was het een beetje vervaagd, wat aangaf dat hij het wel had geprobeerd. Ik pakte mijn makeup remover uit mijn toilettasje en begon te vegen. De lippenstift werd eerst uitgeveegd. Taylor kwam net op dat moment binnen.
'Wat ben je aan het doen?', vroeg hij. Hij stodn in de deuropening met opgetrokken wenkbrauwen naar me te kijken.
'Er zat lippenstift op de spiegel. Dat vond ik lelijk'. De rode kleur was nu helemaal van de spiegel.

'Ik denk dat ik nog even naar de supermarkt moet, want er is geen eten in huis', zei Taylor.
'Ik ga mee', zei ik.
'Blijf je niet liever hier?'
'Nee, ik vind supermarkten altijd leuk. Zeker als het in Alaska is'.
'Je bent nog nooit eerder in Alaska geweest. Je zei dat dit je eerste keer was', zei Taylor. Ik knikte. 'Daarom juist'.
'Nemen we Hush mee?'
'Ja toch? Die vind het vast ook gezellig'.

Hush sprong zonder protesteren op de achterbank. Hij stak zijn hoofd tussen de stoelen door. Taylor startte de auto en reed weg.
'Ik heb eigenlijk geen idee waar er hier een supermarkst is'.
'Ik ook niet. Maar we vinden het wel'.

Hush bleef in de auto zitten toen Taylor en ik ons een baan door de supermarkt waanden. Het was heel erg druk.
'Wat wil je eten?'
'Zeg het maar. Ging jij niet koken?'
'Ja, maar jij mag kiezen'.
'Nee, ik wil dat het een verassing blijft'
'Maar je haat verassingen', zei hij. Ik knikte.
'Niet als ik om een verassing vraag', glimlachte ik. Ik pakte oploskoffie en oploschocolademelk uit een schap, gooide het in de kar. Daarna viel mijn oog op gekleurde cornflakes, ook in het karretje.
'Dat is zo vies', lachte Taylor.
'Helemaal niet. Het is het lekkerste wat er bestaat'.
Taylor pakte vanille biscuitjes. We hadden nog steeds geen avond eten. Maar ik liet Taylor zijn gang gaan en al snel lag het karretje vol met dingen waarvan ik niet wist waarvoor we ze nodig hadden.

'Volgens mij wil Hush naar buiten', zei ik. Taylor was alles uit de doos op het aanrechtje aan het zetten.
'Dan doe je de deur open', lachte hij. Ik opende de deur en liep achter Hush aan de sneeuw in. Er liep een weggetje langs het huisje, maar ik had er nog geen auto gezien. Eigenlijk leek het gebied best uitgestorven.
Hush plaste tegen een boom aan en kwam terug naar mij gelopen. Hij blafte blij. Ik aaide over zijn kop.
'Zo, Hush. Vertel. Zitten hier wolven?'
Hush keek achterom, alsof hij schrok. Ik lachte, liep verder, met de hond op mijn hielen.
Hij gromde naar een eekhoorn, die bang de boom in vluchtte.
'Oh, zo zit het. Je denk dat jij zélf een wolf bent', lachte ik. Hush keek me aan. Ik knielde en gaf hem een hondenkoekje, waar ik gelukkig nog aan had gedacht in de supermarkt. Mijn schoenen kraakten in de dikke laag sneeuw die het oorspronkelijke gras bedekte. Hush legde zijn voorpoten op mijn schouders. Ik voelde me heel klein.
'Hush, wil je van me af gaan?', vroeg ik lachend. Maar Hush had andere plannen. Hij duwde me om. Dat ging makkelijk, aangezien ik nog steeds geknield zat. Ik hoorde Taylor lachen, terwijl ik mijn rug koud voelde worden van de sneeuw. Hush blafte mee, hij vond het blijkbaar ook ontzettend grappig.
'Oh, dat vind je grappig?', spotte ik. Ik stond met veel moeite op en liep langzaam op mijn vriendje af.
'Je lacht me uit', zei ik lachend. Hij schudde zijn hoofd.
'Helemaal niet, ik lach je toe'. Hush liep achter me aan. Ik legde mijn hand in Taylor gezicht, drukte mijn lippen op zijn lippen en legde mijn andere hand in zijn nek. Gewillig sloeg hij zijn armen om me heen. Hij drukte me tegen zich aan, terwijl hij me opwarmde met een geweldige kus. En op het moment dat hij het het minst verwachtte, liet ik ons beiden in de sneeuw vallen. Hij viel met zijn rug in de witte massa, en schoot in de lach.
'Geniepig kind!', lachte hij. Ik rolde me om zodat ik met mijn handen op zijn borstkas kon leunen.
'Grappig, toch?', lachte ik. Hij pakte sneeuw van de grond en smeerde het in mijn haar. Ik schudde mijn hoofd en alle sneeuw en water kwam in zijn gezicht. Hij lachte en rolde ons weer om, nu hing hij over mij heen. Hush blafte blij en rende rondjes om ons heen. Taylor zoende me vol overgave, ik besloot nogmaals dat het tijd was voor wraak. Er belande een handvol sneeuw in zijn haar. Ik voelde hoe hij tegen mijn mond aan lachte.
'Nou moeten we douche', zei hij.
'Wat erg nou', lachte ik. Hij glimlachte, kwam naast me liggen. De sneeuw zorgde ervoor dat ik het koud kreeg, maar daar wilde ik niet op letten. Taylor wreef met zijn duim over de rug van mijn hand. Hush kwam knus naast ons liggen, met zijn hoofd op mijn buik. Ik aaide hem.
'Hij voelt zich al helemaal part of the family', lachte ik zachtjes.
'Ik ga koken, kom je zo binnen?'. Hij gaf me een kus op mijn wang en stond op.
'Ja, zodra de hond van mijn buik af is'.
'Mooi'.


zeven reacties, dan ga ik verder.
Het blijft niet allemaal rozengeur en romantiek. Ik gooi en binnekort drama doorheen, en ik weet al precies hoe. Er komt een punt dat Emma zich alleen voelt, in de steek gelaten. Ze heeft zelfs geen zin meer om met Manon te praten, maar dat heeft dan ook een hele goede reden.
Zeven reacties!
<33