2

Mijn dagen verliepen meestal op die manier. Ik werd wakker, deed wat normale dingen en ging naar therapie. Verder bemoeide ik me niet veel met anderen, deed geen moeite om contact te behouden met iemand. Mijn moeder lucht was voor mij en ik voor haar, alles ging zijn gangetje. Tot ik die middag een brief kreeg van Desirée. Normaal zou het me niks hebben geboeid maar ik besloot toch maar te kijken wat er in stond, uit nieuwsgierigheid. Ik ging immers naar therapie, deed wat er van mij werd verwacht. Maar absoluut niks meer. Zoals ik eerder al zei, ik leefde om te sterven. Maar dat stelletje zinnen dat Desirée waarschijnlijk zonder moeite had getikt, die lieten mij in shock achter. Na een hele reeks scheldwoorden was in eindelijk in staat om verder te lezen dan de eerste zin. Ze eiste nu dus dat ik naar school ging, maar waarom en wanneer? Het spookte allemaal door mijn hoofd, waarom lieten ze mij niet gewoon met rust. Ik had geen kracht om iets te doen en dit leven vol leegte beviel me prima. Geen emoties tonen, dat was de enige manier waarmee ik me nog kon verzetten. Maar als ze me in zo’n… zo’n gebouw vol andere mensen zouden stoppen. En als ik daar verplicht heen zou moeten. Dan zou het nog eens lastig gaan worden om niks te voelen, of proberen niks te voelen. Ze zouden me helemaal gek maken tot ik mijn eigen haren uit mijn hoofd zou willen trekken en mijn eigen ogen eruit zou willen krabben. Zo gek zou ik worden. En zo kwamen we weer uit bij hetzelfde; emoties tonen. Dat gebeurde bij mij niet altijd op de… laten we zeggen, gewone manier. Ik had een hekel aan het woord gewoon want in mijn ogen was gewoon niet goed. Gewoon was dat je braaf meewerkte aan het proces om een massaproduct van jezelf te maken. Dat was wat ze op school met je deden, ze vormden je tot het ze precies goed uitkwam. Dan konden ze je gebruiken, je kon dan doen wat ze van je vroegen. Bij therapie was dat ook het doel, om al die volgens hen gestoorde kinderen te vormen zodat ze mee zouden draaien met de gewone samenleving. Als ik de kracht ervoor had, en als het effect zou hebben gehad, dan zou ik me zeker verzetten. Maar ik had me er al bij neergelegd. Maar dat ze wilden dat ik naar school zou gaan, dat ging mij een stap te ver. Ik zou ze eens laten zien wie ze naar school gingen sturen. Geen zelfbeheersing, gewoon, de echte ik, zoals ik was. De persoon waar mijn moeder voor onder haar bed zou kruipen midden in de nacht, bang dat haar eigen dochter haar iets aan zou doen. Eens kijken of ze blij met mij zouden zijn op school.