Chapter 6: Louis William Tomlinson

Ik zwerf een beetje door het huis heen, niet wetend wat te doen. Ik weet dat als ik gesnapt word, ik waarschijnlijk klappen zou krijgen. Ik moet snel iets vinden om te doen... Aangezien mijn gedachten alleen maar bij Niall zijn, besluit ik maar om gewoon naar hem toe te gaan. Get used to it. Je zult hem waarschijnlijk nog een hele tijd moeten dienen. Tenminste tot de oorlog zo goed als over is, en alles weer was zoals vroeger. Vroeger... Naast Niall, denk ik het meest aan mijn vrienden en familie in Doncaster. Ik weet van mijn gezin wel wat er met hen is gebeurt, behalve dan mijn jongste zusje... Het vreet me op vanbinnen, wie weet is ze allang dood. Of is ze net als mij ook ergens als slaaf gaan werken. Misschien wel bij een vieze oude man, die haar misbruikt of- stop. Zo mag je niet denken. Daar word niks beter van, focus je nu maar op het heden.Pas dan merk ik dat ik al een hele tijd voor Niall's deur sta, mijn voeten hebben me hier automatisch heengebracht. Ik word bang dat hij mijn gedachten misschien gehoord had, en klop snel op de deur. Ik weet dat je gedachten eigenlijk niet kan horen, maar in zulke tijden ben je nergens meer behoed voor. Dan lijkt het soms alsof zelfs je gedachten niet meer van jezelf zijn. 'Wat?!' hoor ik ineens, en besef dat dat Niall moet zijn. Ik open heel voorzichtig de deur, en ik ben vergeten waarom ik hier ook al weer ben. Ik weet er wat uit te kramen, maar ver kom ik niet. Ik loop 2 keer vast, en na de laatste keer hou ik maar op met proberen. Ik heb het denk ik wel genoeg duidelijk gemaakt nu. Hij rolt met zijn ogen, wat mij doet beseffen dat ik hem gestoord heb. Maar hij lijkt niet zo standvast als hij me een bevel geeft. Zijn kamer opruimen. Tja, wat had je zelf gedaan als jij een slaaf thuis had Lou? Maar daarom word het er niet leuker op. Stiekem hoop ik dat hij blijft, maar hij gaat de kamer al uit. Daarbij stoot hij mijn schouder aan, en die begint een beetje te branden. En toch weet ik dat hij harder had kunnen stoten als hij dat had gewild. Ik zuchtte. Ik begin maar met de berg kleren die hij in een hoek heeft gesmeten. Ik order ze op soort, en of het vies is of niet. Alles lijkt tamelijk schoon, en nadat ik alle kleren in zijn kast heb gelegd, glijden mijn ogen door de kamer. Ik zie pennen en potloden her en der over zijn bureau verspreid liggen, en trek een conclusie. Hij was dus bezig met tekenen toen ik hem kwam storen. Ik heb even geen zin om daar aan te beginnen, en loop naar zijn bed. Ik trek het mooi recht, zoals ik dat thuis had geleerd. Toen ik ook daar klaar mee was, word mijn blik getrokken door een prop papier ergens in een hoek. Het was duidelijk dat het van Niall was, ik had al wel beseft dat hij niet vaak andere mensen in zijn kamer had. Ik pak het propje, en negeer de aandrang om hem open te maken. Snel gooi ik het in de prullenbak, en begin aan zijn bureau. Maar ik heb nog geen 3 pennen opgeruimd, of ik grabbelde alweer in de ton naar het propje. Mijn nieuwsgierigheid is té groot. Ik vouw het open, en zie een soort portret. Een portret van een jongen met een streepjes shirt, en een bril... Ik schrik wanneer ik merk dat het mij voor moet stellen, en voor ik het weet, vouw ik het papier op en steek het in mijn zak. Mijn hart klopt in mijn keel, en ik kijk schichtig om me heen, om te kijken of iemand het gezien heeft. Op dat moment komt Niall weer binnen, en hij kijkt me aan. Ik kan niet goed pijlen wat voor een emotie er achter zijn gezicht schuilgaat, maar ik weet zeker dat hij mijn rode wangen heeft gezien. Terwijl ik zo goed mogelijk probeer niet te schuldig te kijken, ga ik verder met zijn bureau. 'Heb jij het bed opgemaakt?' vraagt hij zachtjes met zijn Ierse accent. Ik kijk naar achteren, en zie dat hij met zijn hand over de lakens streelt. 'Ja, is het goed? Zo heb ik het thuis geleerd...' zeg ik een beetje onzeker. 'Het is... Beter dan mijn moeder het kan.' Hij grinnikt even, maar zijn gezicht word dan opeens serieus. 'Ik wilde het eerst niet vragen, maar nu we het toch over jou thuis hebben... Wat is er met je gebeurt? En met je familie?' Ik schrik van zijn vraag, en merk het overweldigende verlangen om er met iemand over te praten. Ik weet dat hij zo min mogelijk tegen mij moet praten, en aan zijn gezicht zie ik dat hij misschien al een klein beetje spijt heeft van de vraag, maar ik zie ook nog wat anders. Brandende nieuwsgierigheid. Maar ik mag niet te veel praten, en Niall mag niet met me omgaan van zijn moeder. Ik kijk verschrikt om me heen. 'Het is oké, mijn ouders en broer zijn er niet. Jay is beneden de vloer aan het schrobben en het andere personeel is in de keuken,' zegt hij, alsof hij mijn gedachten heeft gelezen.