Chapter 5: Niall James Horan

Ik ging achter mijn bureau zitten, en pakte een blaadje tevoorschijn. Ook pakte ik een potlood, en begon wat lijntjes te schetsen. Ik had namelijk niets beters te doen. Internet lag er helemaal uit, en op de tv en radio kon je alleen nog maar het nieuws horen. Naar buiten gaan was ook geen optie, want dat stonden mijn ouders niet toe. Ik had wel game consoles en zo, maar ik had bijna alles al uitgespeeld. Een beetje dromerig begon ik met tekenen. Ik bakte er nooit veel van, maar dat maakte me niets uit. Ik keek niet eens naar mijn blad, kwam ik na een tijdje achter. Ik hing weer met mijn gedachten bij Louis. De vraag wat er met zijn familie gebeurd was, bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik keek naar het blaadje en geërgerd gooide ik de potlood in een hoek. "Niall!" riep ik uit, en maakte een prop van het blaadje, en smakte ook deze ergens in een hoek. Op het blaadje had ik de contouren van Louis getekend. Althans daar moest het op lijken. Het was in ieder geval iemand met een gestreept T-shirt en een bril. Iedere ezel met hersens wist dat dat Louis moest voorstellen. Ik zakte onderuit in mijn stoel en staarde voor me uit. Waar was ik nou mee bezig? Hij is Brits, Niall. Hij is je vijand. Je ouders haten hem. Dat liet me nog dieper zuchten. Waarom? Ze hebben er niet eens een geldige reden voor. Omdat hij Brits is, ja. Maar wie zegt dat alle Britten slecht zijn? Voor de tweede keer vandaag werd er op mijn deur geklopt.
"Wat?!"
De deur ging voorzichtig open, en ik herkende het brilletje van Louis meteen. "Ik vroeg me af," begon hij, en hij slikte even. "Of ik misschien iets voor je kan doen. Aangezien." Hij was even stil. Zoekend naar de juiste woorden. Waarschijnlijk bang dat hij een pak slaag zou krijgen als hij iets verkeerds zou zeggen. "Aangezien ik je toch al moet dienen en ik eigenlijk geen keus heb en." Opnieuw zweeg hij, maar dit keer ging hij niet verder. Duidelijk niet wetend wat te zeggen. Ik had niet echt het idee dat mijn moeder hem gestuurd had, maar dat moest wel. Vrijwillig zou hij het natuurlijk nooit aanbieden. Ik rolde even met mijn ogen. Niet zo zeer voor hem, maar meer voor mezelf. Wat ik nu ging doen, ging ik spijt van krijgen. Ik wist het, maar ik moest het toch leren. Ik moest leren Louis te haten. Hoe moeilijk dat ook was. Dat was wat mijn ouders van mij verlangden. Je wilt hem niet haten, Niall. Je kúnt hem niet haten. Ik wist dat mijn geweten gelijk had. Dan zal ik hem moeten negeren. Ik mag hem in ieder geval kosten wat het kost NIET leuk vinden.
"Je kunt mijn kamer opruimen." Ik hoopte vurig dat hij mijn stem niet hoorde breken. Dat mijn stem zo emotieloos klonk als dat het bedoeld was. Ik liep langs hem door en mijn schouder raakte de zijne. Hier in Ierland was het een teken van minachting, en ik wist zeker dat het dat in Engeland ook was. Ik hoorde Louis zuchten, en hij begon met het opruimen van mijn kamer. Ik wierp even een blik over mijn schouder. Hij is echt zó knap. Houd je kop, Niall!