Deel Een: Vijftien

“Hazza, kom je beneden? We gaan uit!” schreeuwde Liam van beneden.
“Ik kom eraan!” schreeuwde ik terug.
“Je moet gaan?” vroeg Tess.
“Ja. Sorry, maar de jongens willen al tijden uit en nu hebben ze me eindelijk over weten te halen om mee te gaan,” verontschuldigde ik me.
“Het geeft niet. Ik spreek je op Skype of zo wel.”
“Reken maar!” zei ik enthousiast. Ik werd rood. “Ik bedoel, reken maar,” zei ik nogmaals, dit keer iets rustiger. Tess giechelde.
“Doei Harry, veel plezier!”
“Doei Tess,” grijnsde ik. Ik drukte op het rode knopje van mijn Blackberry en bleef nog heel even naar het plafond staren voordat ik naar beneden ging, gewoon aan niets denkend.
Na vijf minuten hadden de jongens blijkbaar lang genoeg gewacht, want ze stormden gillend mijn kamer in. Hyperactief sprongen ze op mijn bed en slaakten onverstaanbare kreten.
“Jongens, alsjeblieft!” probeerde ik boven hun gegil heen te komen. Het lukte schijnbaar niet, want ze gaven geen reactie. Zayn sprong over me heen en raakte me bijna in mijn buik met zijn voet, maar ik wist hem te ontwijken.
Tussen alle springende benen en zwaaiende armen doorkruipend, sleepte ik mezelf naar de rand van mijn tweepersoonsbed en liet me op de grond vallen, waar het rustig was. De lads hadden het niet eens door.
Terwijl ze nog steeds op en neer sprongen en me niet schenen te missen, trok ik andere kleren aan die meer geschikt waren voor een avondje uit en wachtte toen tegen de muur tot de jongens merkten dat ik er niet meer was. Lang duurde het niet.
Louis stopte met springen. “Waar is Harry?”
Liam, Niall en Zayn hielden ook stil en keken zoekend om zich heen.
“Hierzo.” Ik stak een hand op. “Hebben jullie me gemist?” Ik grijnsde.
“Hoe lang sta je daar al?” vroeg Niall verbaasd. Ik keek op mijn horloge.
“Zo’n vijf minuten,” antwoordde ik.
Allevier werden ze rood en sprongen van mijn bed af.
“Geweldig,” mompelde Liam sarcastisch.
“Genant,” beaamde Zayn. Nog steeds grinniktend schudde ik mijn hoofd en liep de trap af. De jongens volgden me zwijgend, blijkbaar nog steeds beschaamd over hun blunder van net. We stapten in de auto van Louis en reden naar een club waar we vaker kwamen. Ik zette een glimlach op, die, tot mijn verbazing, niet eens gespeeld was. Met onze armen gehaakt liepen we de club binnen, en werden meteen overvallen door de felle lichten, harde basmuziek en schreeuwende stemmen.

Beetje kort. Sorry, maar anders moest ik een nieuwe alinea beginnen...