070

Logan Thom Roosevelt

Gespannen bestuderen mijn ogen het tafelblad. Een agent praat tegen me, maar ik reageer niet op zijn vragen. Mijn vader heeft me meteen, nadat hij zag dat ik Liam in elkaar heb geslagen, naar het politiebureau gebracht. Nu zit ik in de verhoorkamer om mijn kant van het verhaal te vertellen. Alleen weet ik niet wat ik moet vertellen. Moet ik het verhaal bevestigen en zeggen dat ik hem voor de lol heb geslagen? Als ik dat vertel, verdwijn ik meteen in de jeugdgevangenis voor mishandeling. Ik besluit om een iets ander verhaal op te hangen en ik kijk de agent aan. ‘Ga je nu eindelijk je verhaal vertellen?’ Vraagt hij. Ik knik brutaal. ‘We hebben ruzie gehad en zijn gaan vechten. Toen Liam niet meer bewoog ben ik gestopt en ben naar huis gegaan. Dat is het verhaal, niet meer en niet minder. Mag ik weg?’ Ik sta op en wil naar de deur lopen. Net voor ik de deur open kan doen, voel ik de hand van de agent om mijn bovenarm. ‘Jij gaat nergens heen. Ik moet even wat controleren en jij blijft hier.’ Dwingend duwt de agent me weer op mijn stoel en loopt de kamer uit. Zuchtend laat ik me onderuit zakken en kijk een andere agent minachtend aan. Ik wil hier helemaal niet zijn. Ik wil naar huis. Mijn vader heeft me aangegeven en is daarna meteen naar huis vertrokken. Niet meer achterom kijkend naar zijn zoon.

Vandaag zit ik in de rechtszaal, wachtend op het vonnis van de rechter. Liam en ik hebben net allebei ons zegje gedaan en nu is het aan de rechter om te bepalen of ik schuldig ben. Diep in mijn hart weet ik dat ik schuldig zal worden bevonden. Ik kijk naar mijn linkerkant en zie Liam zitten. Op het moment dat ik naar hem kijk, kijkt hij ook naar mij. In zijn ogen is angst af te lezen. waarschijnlijk hoopt hij dat ik zolang mogelijk achter de tralies verdwijn. De rechter maant de zaal tot stilte. ‘Wil de verdachte gaan staan.’ Ik doe wat hij zegt en ga staan. ‘Ik verklaar hierbij de verdachte schuldig. De verdachte krijgt vier maanden taakstraf en de verplichting om naar school te gaan. Hierbij is de zaak gesloten.’ De rechter slaat met zijn hamer op zijn bureau en vertrekt. Met een dubbel gevoel ga ik weer zitten. Ik hoef gelukkig niet in de gevangenis, maar de taakstraf zal ook niet makkelijk worden. Ik sta op en loop richting de deur om naar huis te gaan. Ik hoef niet naar de gevangenis, dus mag ik gewoon naar huis. Ik krijg een oproep van de rechtszaal voor mijn taakstraf. Buiten de zaal bots ik bijna tegen Liam op. ‘Sorry.’ Mompelt hij. ‘Liam! Wacht even.’ Roep ik hem na. Langzaam draait hij zich weer om en kijkt me aan. ‘Ik wil even zeggen dat het me spijt van de afgelopen jaren. Ik heb mijn straf verdient. Het ga je goed.’ Ik glimlach flauw en loop het gebouw uit. Liam verdwaasd achterlatend.

Finally I did something right.