This is the worst nightmare ever

Pov Ally
Voor de deur stond Ibrahim. "Wat voor lef heb jij om hier te komen." Zei ik. " Ik mis je en ik wil niet dat je liegt tegen je eigen gevoelens."Zei hij. "Dat doe ik niet ik hoef niks met je ik wil je niet kennen ik wil niks van je, voor mij ben je een voetballer en daar blijft het bij." Zei ik terwijl ik hem fel aankeek."Waarom lieg je nu weer?" Vroeg hij. "en waar heb jij voor gestudeerd psygoloog? Ik lieg niet ik hou van Lars en jij betekent niks voor me, ik hoef niet met een voetballer, ik wil niet beroemd zijn en ik wil al helemaal niet dat mensen mij kennen, als ik me leven wil verpesten doe ik dat zelf wel dat hoef jij niet voor me te doen hoor en nu rot je op en ik wil je nooit meer zien, ik ga voor Lars en daar mee uit." Zei ik boos terwijl ik de deur dichtsloeg. Ik liet me op bed vallen terwijl de blik van me zus genoeg zei die alles had gezien."Zeg maar niks ik weet al genoeg." Zei ik terwijl ik nog is diep ademhaalde."Vertel hem de waarheid en lieg niet meer, je doet jezelf pijn en die pijn gun ik je niet." Zei ze.'' Ik lieg niet." Zei ik terwijl ik naar de toetsen van me laptop keek.:"En zeg het nu nog eens als je me recht aankijkt.'' Zei ze. Ik keek haar recht aan maar de woorden kwamen niet uit me mond.''Zie je nou wel, lieg niet tegen jezelf je verdient het om een goede jongen te krijgen.'' Zei ze. Ik zuchtte diep en negeerde haar eigenlijk, Lars was een goede jongen en dat moest zij beseffen aangezien me zus en Lars soms vaak ruzie hadden om de meest domste dingen maar ik wist dat zij dit alleen maar deed uit bescherming voor mij ook al was dat niet altijd nodig ik accepteerde en respecteerde haar bescherming maar ik was oud genoeg om voor mezelf te zorgen ook al wist ik niet wat ik moest doen. "Let je goed op jezelf, ik moet nu werken ik spreek je vanavond." Zei me zus die de stilte verbrak. "Is goed, ik ga maar is een rondje lopen hier.'' zei ik terwijl ik de computer afsloot. Toen ik me spullen pakte en de deur uitliep zat Ibrahim nog voor de deur."Blijkbaar ben ik niet duidelijk genoeg geweest.'' zuchtte ik diep en liep weg terwijl ik hem daar liet zitten,althans dat dacht ik want zodra ik de eerste stappen naar de lift deed rende die me al achterna. "Stop hier nou gewoon mee, ik wil niks van je ik moet niks van je klaar!" zei ik terwijl de lift instapte wat hij ook precies hetzelfde deed ik zuchtte hoorbaar en kon niet wachten tot de lift beneden was. ''Heb jij wel een ander leven buiten voetbal en mij lastig te vallen." zei ik, ik irriteerde me dood aan zijn gedrag, waarom moest hij mij de hele tijd achterna lopen, ik zei nee tegen hem ik wees hem af en alsnog blijft hij zo doen. ''En heb jij nog een ander leven buiten het liegen?" zei hij. Die had ik niet aanzien komen en dus hield ik wijs me mond."En buiten negeren." Vulde hij zichzelf aan. ''Zorg jij nou maar dat je genoeg speel tijd krijgt en genoeg vrouwelijke aandacht is heel de wereld blij en laat je mij met rust." Snauwde ik hem toe. Ik zag met die woorden dat ik hem had gekwetst en toen de lift beneden was liep ik meteen naar buiten. "Ally wacht nou!" Riep hij me na. Ik zuchtte diep maar besloot gewoon door te lopen,hij had al genoeg gedaan en gezegd en meer hoefde die niet te doen, terwijl ik rustig langs het stadion richting de stad, ik had echt even een break nodig, gewoon een eind lopen zonder te weten waar ik heen zou gaan. Terwijl ik om me heen keek zag ik een bekend gezicht. Ik wachtte even en wist het toen zeker, het was Lars. Terwijl ik naar hem toe wou rennen schrok ik toen hij de hand van een ander meisje vasthield die aan kwam lopen met twee ijsjes en hem een zoen gaf.Dit voelde als een klap in me gezicht, eentje die je niet snel vergat. Terwijl ik me tranen probeerde te verbergen kwam Ibrahim achter me staan en legde zijn hand op me schouder. Ik draaide me om en toen ik erachter kwam dat die toch achter me aan was gerend kon ik me tranen niet meer bedwingen, hij was toch lief ondanks hoe ik tegen hem deed, ik had een vooroordeel over hem en dat kon ik niet verbeteren leek het wel. ''Wat is er?" Vroeg hij terwijl de tranen langs me wangen rolde. '' Zie je die jongen daar met dat meisje en die twee ijsjes?" Vroeg ik om niet te hoeven wijzen.''Ja wat is daar mee?'' Vroeg hij. ''Dat is Lars, me vriend of me ex of hoe ik het ook moet zien.'' Zei ik. Terwijl hij me een knuffel gaf bleven de tranen stromen, was dit zijn wraak voor wat ik deed wat nog niet eens mijn bedoeling was."Wil je naar hem toe gaan?"Vroeg Ibrahim zachtjes. '' En dan? Mezelf laten vernederen?'' Zei ik. ''Je hoeft jezelf niet te laten vernederen als je naar hem toe wil gaan, jullie hebben elkaar beide pijn gedaan nu.'' Zei hij.Ik keek hem even aan, hem een klap geven kon een idee zijn voor wat hij zei maar hij had gelijk, we hebben elkaar beide pijn gedaan en zo verder gaan kan niet. Ik zuchtte diep en keek hem recht aan waarna hij mij ook zag. Terwijl ik de woede in zijn ogen zag kon ik dit niet lang meer volhouden, terwijl ik hem boos op me af zag lopen kwam Ibrahim beschermend voor me staan. ''Dus jij pakt mijn vriendin af he?!" Zei hij kwaad. Terwijl ik niks anders kon doen dan hopen dat hij niet zou gaan slaan bleef ik als een klein kind achter Ibrahim staan. Ik kon mezelf nu wel voor me kop slaan, het is en blijft mijn schuld, waarom laat ik Ibrahim mij verdedigen, ik moet uitkomen voor mijn eigen fouten hij moet mij een grote mond geven en mij desnoods slaan niet Ibrahim. Terwijl ik in gedachte verzonk hoorde ik Lars volledig losbarsten tegen Ibrahim, de woorden schoten om zijn oren, het was niet zijn schuld maar mijn schuld. Terwijl ik me achter Ibrahim vandaan haalde zag ik de woede in Lars zijn ogen verschijnen. "En jij kan dus ook niet trouw blijven he, je moest het weer bij een marrokaan zoeken." Zei hij woedend. "En zo praat je niet over hem." Zei ik woedend. ''Hij had tenminste wel respect gehad als ik naar Spanje van gaan kan ik van jou niet zeggen want jij heb nu al een ander.'' Zei ik boos. Die woorden had ik niet moeten zeggen want ik kreeg een rake klap van hem in me gezicht. Terwijl ik me hand op de rode plek hield kwam Ibrahim voor me staan."Dus jij bent iemand die geen respect voor vrouwen heeft, ze slaat als ze niet luisteren.'' Zei Ibrahim. Ik kon mezelf nu wel wat aan doen, dit moest hij niet zeggen. ''Wat zei je?!" Vroeg Lars boos terwijl die hem duwde waarna Ibrahim op de grond viel. Lars ging boven op hem zitten en greep Ibrahim bij zijn keel. "Lars laat m gaan." Schreeuwde ik, alsof ik niet nadacht om hem van Ibrahim af te trekken bleef ik tegen hem schreeuwen. "Wat zei je?! Herhaal dan!" Zei Lars boos terwijl die zijn keel extra dicht kneep. Terwijl ik dit niet meer aan kon zien probeerde ik Lars van Ibrahim af te trekken zonder enig succes, hij werd alleen maar kwader en de agressie werd meer waarna hij Ibrahim een rake vuist in zijn gezicht gaf en er maar op los bleef slaan en dus kon ik niks anders besluiten dan zo snel mogelijk de politie te bellen. Omstanders hadden de problemen al gezien en probeerde Lars van Ibrahim af te halen die ondertussen bijna geen lucht meer kreeg. Dit was echt een hel die niemand mee wou maken. Terwijl ik de politie en ambulance aan hoorde en zag komen werd Lars meteen in de handboeien geslagen en afgevoerd waarna Ibrahim in kritieke toestand naar het ziekenhuis werd gebracht, het enige wat ik me kon bedenken is dat ik met hem mee moest. Dit is iets wat ik nooit had durven te denken, hoe kon Lars nou zo agressief zijn, ik moest bij hem weg blijven. Ik moest stoppen met onze relatie en een happy single worden.