A ranger/traitor 82

“Volgens mij ben jij een leugenaar”, riep de Aap hem toe terwijl Miko achter hem aan klom.
“En waarom dan wel?”
“Ik geloof niet dat jij nog maar één keer eerder gevaren hebt! Ik heb jongens gekend van jouw leeftijd die hun halve leven op zee hebben doorgebracht en sneller zeeziek zijn dan jij!” Miko lachte.
“Goed jij wint. Ik ben daarvoor ook al op zee geweest.”
“Ik wist het! Waar ben je allemaal geweest?” Miko grijnsde.
“Dat weet ik niet.”
“Wat bedoel je daar nu weer mee?” Ondertussen hadden ze het hoogste gedeelte bereikt.
“Het schijnt dat ik op zee ben verwekt, maar mijn vader heeft me nooit verteld waar precies.” De Aap schoot in de lach.
“Dat verklaart het een en het ander.”
“Oh en voor je het vraagt”, zei Miko terwijl hij naar de bemanning op het dek keek, “Daarna heb ik niet gevaren tot een paar weken terug.”
“Je bent me er eentje. Is je vader zeeman?”
“Nee, hij was timmerman”, Miko zei maar niet dat hij daarvoor boogschutter geweest was.
“Dus als die storm straks een gat in de romp slaat, kan jij dat dichten voor ons?”
“Niet echt, ik weet net hoe je een spijker recht in een plank slaat, maar niet meer”, Miko keek naar de mannen die onder hem langsliepen. Plots keek hij de Aap geschrokken aan. “Wacht eens zei je daarnet ‘storm’?”
“Dat was een grapje hoor. Hoop ik…” De Aap staarde nadenkend naar de lucht. Miko sloeg hem bezorg gade. Niet zeker of hij serieus was of niet.
“Als de kapitein ons binnen het kwartier geen bevel geeft om te zeilen te reven, dan lijken die wolken alleen maar op voorbodes van een storm. Hij kan zulke dingen beter inschatten dan ik.”
“Moeten we hem niet waarschuwen?” De Aap schudde zijn hoofd.
“Hij heeft het al lang in de gaten. Het is doordat ik hem zag kijken dat ik zelf ook ben beginnen opletten.”
Het bevel kwam nog voor Miko tot honderd had kunnen tellen.