*8* Finally home

Ik krijg dezelfde droom als een paar dagen geleden. Die met een man. Ik luister en kijk beter, Ik hoor hem zeggen, Ga weg bij hem. Ze maken je allemaal kapot. Hij schiet met elektrische pistolen. Mijn pistolen realiseer ik me. Ik roep nee vader, ik hou van hem! En de rest zijn mijn beste vrienden. Ook ik pak de pistolen. Ik schiet en er komen gekleurde draden uit. Met een pistool hou ik zijn stralen tegen, met de andere richt ik omlaag. Ik raak zijn benen, hij valt ik til Marc op en neem hem mee. Zijn pistolen raken ook mijn benen, Maar ik sprong net naar de weg ook ik viel, Marc rende door. Er komen net mensen aan. die bellen gelijk 112. Even later ben ik opgenomen in het ziekenhuis en weet ik niks meer. Als ik weer bij kom, staat iedereen om me heen. Ik sta op en zeg ik weet het allemaal weer. Oplucht begint iedereen te juichen. Zodra ik alleen met Marc en mijn 2 zussen ben: Angel en Katty. Zegt Marc: sorry dat ik je achterliet, maar zodra ik thuis was, dacht ik wat is June stil en toen zag ik pas dat jij er niet was. Ik rende terug, maar ik zag helemaal niemand. Later hoorde ik pas dat je in het ziekenhuis lag met een zware hersenschudding. Ik heb me nog nooit zo geschaamd. Maar over iets anders, begint Angel. Hoe wist je dat je hierheen moest? Ik denk dat ik het ooit heb gedroomd. Het zat in ieder geval heel erg in mijn gedachten. Ik rende weg en toen was ik in een keer hier. Maar goed ook zegt Katty. Anders was het goed fout gegaan. Dit leverde haar boze blikken op van Angel en Marc en een vragende blik van mij. Marc ''gaapte'' en vroeg aan mij: Ben jij niet moe? Uuuh zeg ik. Ik zou naar bed gaan, als ik jou was. Na lang na te denken ga ik naar bed. Uitgeput val ik in slaap.