Tommo 2

Ik zat nog een tijdje na te denken waarvan ik de naam herkende, maar ik had geen idee. Ik liet het er maar bij en ging nog even met Anne kletsen.
"Maar wij kunnen samen Tiffany makkelijk aan hoor!" zei Anne heel overtuigend van zichzelf.
"Ja misschien wel, maar één van ons kan ook maar..." zei ik zuchtend terwijl ik nadacht. Het was wel heel stoer, dat we gewoon naar Engeland mochten, één van ons dan. Ik hoopte maar dat ik het was maar ja. We zullen wel zien. Wat zal mijn moeder opkijken als ze hoort dat ik naar Engeland mag. Ik besloot om mijn moeder maar gelijk even te bellen. Na een paar keer bellen nam ze eindelijk op.
"MAAM! je gelooft nooit waar ik misschien naar toe ga met school, met het uitwisselings project!" riep ik hard door de telefoon, zo hard dat sommige mensen zich omdraaiden en naar mij keken terwijl ik met een grote glimlach terug keek naar die mensen.
"Nou lieverd, vertel het eens. Waar ga je naartoe?" zei mijn moeder
"Ik ga misschien naar Engeland!!"riep ik nog steeds net zo blij door de telefoon.
"Dus misschien?" vroeg mijn moeder.
"Ja misschien, ik zit in hetzelfde kader als Anne en Tiffany, dus één van ons kan maar naar Engeland..." zei ik.
"Och! meisje toch! Dat is ook niet leuk, dan kan je niet eens samen met je beste vriendin," zei mijn moeder vol medelijden.
"Ja, dat denk ik dus ook, maar ik ga ophangen ik zie dat Anne ook klaar is met bellen," zei ik terwijl ik hem zonder op antwoord te wachten wegdrukte.
"En wat vind je moeder ervan?" vroeg ik gelijk aan Anne.
"Ze hoopt dat ik win! Maar... ze gunt het jou ook hoor," zei Anne er gelijk achteraan omdat ze zag dat ik haar moeders reactie niet zo leuk vond.
"Mijn moeder vond het heel jammer voor ons dat we niet samen konden gaan, we zijn nog nooit zonder elkaar weggeweest," zei ik, en probeerde vrolijk over te komen. "Ik hoop toch dat ik win hoor!" zei Anne.
"We zullen zien, we zullen zien," antwoordde ik.