Chapter 4: Louis William Tomlinson

Terwijl ik aan het koken was, bleef de jongen door mijn hoofd spoken. Ik zette mijn beste beentje voor met het eten bereiden, en dat was niet omdat de man des huizen gedreigd had om ons geen eten te geven als het mislukte. Hongerige tijden was ik gewend, dat was de reden niet. Het bleef me gewoon steeds bij dat wat ik nu aan het maken was, straks door hem zou worden gegeten. Deze familie moest sowieso veel van eten houden, aangezien de hoeveelheid die we moesten maken enorm was voor deze tijd. 'Jay!' bulderde opeens iemand, toen we het eten zo goed als afgerond hadden en de tafel was gedekt. 'Haal Niall op en zeg hem dat het eten klaar is!' Het was de vrouw die binnen was gekomen. 'Uhm, mevrouw Horan? Ik wil hem wel ophalen!' zei ik net iets te vlug. Ze keek me even met samengeknepen ogen aan, knikte kort en verdween toen weer uit de keuken. 'Bedankt, ik had echt geen zin om dat joch onder ogen te komen,' bedankte Jay me, en ik grinnikte in mezelf. Het was duidelijk hoe ziek hij was van al deze mensen. Mooi, nu heb ik geen concurrentie... Louis! Wat denk je nou weer! Ik beet op mijn lip, en liep snel de trap op. Voor zijn deur bleef ik even staan, en klopte dan even. Ik hoorde hem zuchten, terwijl hij het slot van de deur haalde. Hij keek me even chagrijnig aan, en dan verrast. Hij had duidelijk iemand anders verwacht. En daar stond hij dan. Hij was nog knapper dan ik me de afgelopen uren in gedachten had. Ik kwam nauwelijks uit mijn woorden, en stamelde maar wat. Hij knikte even, wat mij een teken gaf dat ik het goed eruit had weten te kramen. Wat gebeurt er met me?