The Hope To Help

De rest van de nacht had ik niet meer kunnen slapen. Telkens moest ik weer aan de littekens denken. Ze zagen er dicht en licht uit, wat betekende dat ze diep waren maar ook al oud. Ik schudde mijn hoofd en wilde die gedachten eruit krijgen maar het lukte me niet. Nooit eerder had ik iemand ontmoet die zichzelf sneed. Ik had er enkel over gelezen op het internet. Het klonk serieus maar de reacties van mensen waren altijd negatief en kwetsen, waardoor het leek alsof het onderwerp iets was om over te lachen. Nu dat ik het zelf voor de eerste keer zag, wist ik dat het niet grappig was. Het was echter onmogelijk om me in zijn positie te verzetten aangezien ik mezelf nooit pijn zou kunnen doen. Het belangrijkste was echter iets anders. Hoe moest ik het onderwerp in een gesprek omzetten? Ik wilde hem niet kwetsen door te laten weten dat ik zijn geheim kende. Ik zuchtte diep uit en keek naar Bill, die nog steeds aan het slapen was.

Toen de ochtend eindelijk kwam en Bill geeuwend wakker werd, maakten we ons klaar om naar school te gaan. Hij zei niet veel en had weer die bepaalde blik op zijn gezicht. Het was moeilijk om te weten wat hij dacht of voelde. Ik wilde weten wat er aan de hand was achter dat masker. We deelden echter de saaie schooldag met elkaar en gingen ieders onze eigen weg toen de laatste bel klonk. Er was niets aan zijn lichaamshouding dat erop wees dat hij zichzelf sneed, dus kon ik hem er niet over aanspreken. Andreas wist waarschijnlijk niks erover dus besloot ik om het aan mijn moeder te vragen.
'Mam, ik heb een probleem,' zei ik.
Ze zag hoe serieus ik was en ging samen met me aan tafel zitten.
'Wat is er?'
'Wat zou ik moeten dan als ik iemand kende die zichzelf sneed?'
'Is het ernstig?'
Ik knikte aarzelend.
'Wie is die persoon?'
'Dan kan ik niet zeggen,' zei ik.
'Je zou moeten ontdekken waarom die persoon dat doen. Je moet de oorzaak behandelen'
'En wat als ik niet weet wat dat is?'
'Dan zou het moeilijk kunnen worden'
'Is er dan geen andere manier? Hij moet echt geholpen worden!'
'Hij? Jongens zijn minder geneigd om zichzelf te snijden maar misschien is er dan wel een bepaalde reden voor'
'Zeg me wat ik moet doen! Ik wil niet dat hij dat doen,' zei ik wanhopig.
'Het enige wat echt helpt is om er met hem over te praten. Zolang hij niet weet dat iemand er iets om geeft, gaat hij verder blijven doen'
'Is er geen andere manier?'
'Weet je, ik heb dat vroeger ook gedaan'
'Wat?' vroeg ik geschrokken.
'Ik had een vreselijke thuissituatie and was toen begonnen met me te snijden. Het was nooit zo erg dat ik ervoor naar het ziekenhuis moest maar het was erg genoeg om erdoor in de put te vallen. Je vader heeft me er toen uit getrokken,' zei ze met een gelukkige zucht.
'Dat wist ik helemaal niet,' zei ik stomverbaasd.
'Ik denk dat je verliefd ben op hem, is het niet?'
Ik knikte beschaamd.
'Als die persoon echt veel voor je betekend, dan vind je wel een weg naar zijn hart. Daar ben ik zeker van,' zei ze lief.
'Ook al hij zijn hart helemaal heeft afgesloten?'
'Elk gesloten hart was ooit open, schat .Alles wat je moet doen, is het weer open maken'
'Dank je, mam,' zei ik met nieuwe moed.

Terug Bill p.o.v

Ik gooide mijn rugzak op de grond, ging traag maar de keuken en nam een appel die nog niet rot was. Het huis was zo stil, het zorgde ervoor dat ik ook stil was. Er was toch niemand waarmee ik kon praten en Tom wilde precies graag naar huis, want hij vroeg niet eens of dat hij mee met mij kon gaan. Hij had waarschijnlijk al genoeg van me. Zuchtend gooide ik mezelf in de sofa en keek doelloos naar de tv. Een half uurtje later ging de bel. Verveeld ging ik naar de deur en keek vragend naar de twee mannen die een koffertje vast hadden.
'Wat?' vroeg ik.
'Bill Kaulitz?'
Ik knikte en keek ze vaag aan.
'Wij zijn van het bijzondere jeugdzorg en hebben gehoord dat jij je ouders verloren hebt. We werken met nog een paar andere organisaties samen en willen je helpen. Er heeft zich al een pleeggezin aangeboden en ze willen je graag in huis nemen. Als er daarna iemand is die je wil adopteren, dan kan je dat gezin direct verlaten als je dat wil,' zeiden ze.
'Wacht! Wat? Waarom zou ik naar vreemden gaan? Ik woon toch al hier?'
'Je bent nog minderjarig. Je kan ook niet voor jezelf zorgen en alle rekeningen betalen'
'Nog twee jaar en ik ben volwassen, dat is niet veel meer. Laat me toch gewoon hier dan?'
'Het spijt me maar dat kunnen we niet doen. Je bent nog een kind. Het is niet onverantwoord om je hier aan je lot over te laten'
'Ik wil niet met jullie mee, ik blijf hier!'
Ik wilde de deur dicht gooien maar er stak een voet tussen.
'Je moet met ons mee komen, dan kunnen we je naar je pleeggezin brengen'
'Ik ga niet mee! Ga weg!'
'Je kan vrijwillig komen of we kunnen helpen met politie maar je zal toch mee moeten komen'
'Ik wil niet!'
'We menen het serieus. Ofwel vrijwillig ofwel onder dwang maar mee gaan doe je toch'
Ik zuchtte verslagen toen ik merkte dat ik geen keuze had. Ik begreep niet waarom ze me niet hier konden laten. Ik stoorde er niemand mee en ik kon echt wel voor mezelf zorgen. Ik kon zelf gaan werken als de rekeningen kwamen. Spijtig genoeg was ik nog niet volwassen en had ik niets te zeggen. Ze gaven me nog een uur tijd om mijn spullen bij elkaar te nemen maar zelf toen lieten ze me niet uit hun ogen omdat ze bang waren dat ik zou gaan lopen.
'Heb je alles?'
Ik knikte en keek droevig naar het huis waar ik al heel mijn leven gewoond had. Zelf de laatste herinneringen van mijn ouders waren hier. Enkel hier kon ik me een beetje thuis voelen, ook al voelde het aan als een vreemde en eenzame plaats. Ik had hier tenminste mijn eigen bed, mijn eigen kamer, mijn eigen plek om mezelf af te sluiten. Wat ging er nu gebeuren, nu dat ik alles achter me moest laten? Ik wist dat ze het huis waarschijnlijk gingen verkopen en afbreken, om daarna appartementen ervan te maken. Het maakte me droeviger als ik had verwacht.
'Klaar?' vroegen de mannen.
Ik knikte en nam afscheid van de plek die ik waarschijnlijk nooit meer zou terug zien.