Arms Covered With Scars

Op de achtergrond hoorde ik dat Bill aan het douchen was. Ik pakte het rode boekje weer vast en begon met het tellen van alle zwarte streepjes die erin stonden. Telkens vergat ik aan wat nummer ik was maar het waren er ongeveer 200, misschien iets meer. Ik wilde weten waarover dit echt ging want iets zei me dat dit belangrijk voor Bill was. Welke dingen hadden het nodig om geteld te worden? Het aantal dagen zonder een bepaalde persoon? Het aantal dagen zonder te vloeken? Misschien stond het ook voor gewicht te verliezen? Dat was goed mogelijk want hij was niet echt dik. Hoe erg ik er ook mijn hoofd over brak, ik wist dat ik het juiste antwoord nog niet had gevonden. Ik legde het boekje weer onder het bed want daarna was het mijn beurt om te douchen. Bill kwam volledig gekleed uit de douche en ging naar zijn kamer. Verborg hij zijn zichtbare ribben? Als ik gedaan had met douchen, ging ik altijd met een handdoek om mijn middel naar mijn kamer. Waarschijnlijk deed bijna elke mens dat, tenzij hij iets te verbergen had. Snel sprong ik in de douche en vond de heerlijk ruikende shampoo die ik aan Bill's haar had geroken. Nadat ik me gewassen had, deed ik een handdoek om mijn middel en ging terug naar Bill.
'Heb jij misschien iets dat ik kan lenen?' vroeg ik.
Hij keek me een ogenblik aan en wist duidelijk niet wat hij moest doen.
'Bill?' lachte ik.
'Kleding!'
Hij sprong op en rommelde wat ik zijn kast, terwijl hij zijn rood hoofd verstopte. Waarschijnlijk was het wat onaangenaam voor hem omdat hij wist dat ik gay was. Hij gaf me een breed t-shirt en een boxer.
'Die boxer is nieuw dus ik heb die nog niet aan gedaan,' zei hij nerveus.
Het was grappig om te zien hoe verlegen hij was maar ik besloot maar om hem niet te pesten want dat leek me nog niet echt het juiste ogenblik ervoor.
'Ga je het niet te warm hebben om met die kleren te slapen?' vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd en kroop in bed. Ik onderdrukte mijn nieuwsgierigheid en volgde zijn voorbeeld. Als hij niet wilde laten zien wat zijn geheim was, dan kon ik hem onmogelijk dwingen. Ik moest eerst zijn vertrouwen winnen. Bill zuchtte diep en draaide zich om, zodat hij me niet moest aankijken. Zijn nog vochtig haar raakte mijn gezicht maar dat vond ik niet zo erg. Ik sloot mijn ogen en glimlachte tevreden. Het voelde goed aan om zo dicht in zijn buurt te zijn, ook al had hij niet dezelfde gevoelens als mij.

Enkele uren later werd ik weer wakker. Ik vervloekte mijn lastige slapeloosheid en geeuwde uitgebreid. Ik kon nooit uren aan een stuk slapen. Ik keek naar Bill's slapende gezicht, dat terug naar mijn kant gedraaid was. Een glimlach kroop vanzelf op mijn gezicht want hij straalde pure onschuld uit en niet die droevige valse blik die hij altijd liet zien. Ik wreef wat haar uit zijn gezicht en grinnikte kort toen hij een mompelde geluidje maakte. Hij krabde met zijn hand aan zijn neus maar leek nog steeds vast te slapen. Plots zag ik een rode kras op zijn arm. De mouw was omhoog geschoven door te hebben bewogen en daardoor was het zichtbaar. Ik schrok eigenlijk meer van het aantal, dan van de diepte van de sneeën. Voorzichtig pakte ik zijn arm vast en schoof de mouw helemaal naar boven. Geschrokken hield ik mijn adem in en wreef over de tientallen littekens. Mijn hart probeerde dit logisch te verklaren want het deed teveel pijn om het te zien maar mijn hoofd vertelde me de waarheid die ik niet wilde horen. Hij sneed zichzelf. Ik trok Bill dichter tegen me aan en deed ook de andere mouw omhoog. Daar waren de wonden nog veel dieper. Dat was waarschijnlijk omdat het zijn linkse arm was en hijzelf rechtshandig was. Met pijn keek ik naar zijn onschuldige gezichtje en vroeg me af waarom hij dit zichzelf aandeed. Hij leek zo perfect nu, waarom deed hij dit dan? Voorzichtig trok ik zijn mouwen weer naar beneden en stapte uit het bed. Dit had ik niet willen zien. Ik had nooit zoiets verwacht. Ik had nog nooit begrepen waarom sommige mensen zichzelf pijn wilden doen. Voelden ze dan geen pijn? Wat nut had het om zoiets te doen? Ze kregen er toch niets door? Alles wat overbleef waren littekens en meer verdriet. Gelukkig was ik altijd positief ingesteld en zei tegen mezelf dat hij dit waarschijnlijk nog maar net deed, dus ik kon hem helpen. De sneeën waren diep maar niet te diep, dus had hij waarschijnlijk geen zelfmoordneigingen. Hij deed dit enkel om aandacht te vragen aan zijn ouders. Ik moest het vertellen zodat ze hem konden helpen! Toen ik terug dacht aan de eerste ontmoeting met zijn ouders, wist ik dat ze Bill waarschijnlijk niet genoeg aandacht gaven. Nu was het mijn beurt om Bill en zijn ouders dichter bij elkaar te brengen zodat hij geen reden meer had om dit te doen. Het deed me pijn om te weten dat die slapende engel zichzelf zo kon verminken.