(no subject)

Hele nachten heb ik liggen huilen. Zo lang waren we al samen en nu, zo plotseling zegt hij dat hij niet meer gelukkig is met mij. ‘Waarom’ heb ik gevraagd. Ik begrijp het niet. Ik dacht dat we gelukkig waren. Ik heb hem huilend aangekeken en gesmeekt: “Alsjeblieft ga niet weg, ik kan niet zonder jou.” Na drie jaar –ik was net 15 en hij net 16, kun je toch niet zomaar zeggen dat je niet meer verder wilt. Maar nu snap ik het. Het was de schuld van die stomme sloerie Jessica. Het is net een maand uit en hij is nu al met haar bezig.
Ik heb Daan ontmoet toen ik in mijn eerste film ging spelen. Hij acteerde al vanaf zijn tiende. Ik vond hem in het begin niet meer dan best wel knap. Ik werd pas verliefd op hem toen we een paar weken lang, iedere dag naast elkaar op de set stonden. Ik speelde een meisje dat per ongeluk zwanger raakte van haar vriendje en abortus moest plegen van haar ouders, met alle psychologische gevolgen van dien. Best een heftige rol voor een laat maar zeggen ‘beginner’. Daan en ik hebben lang om elkaar heen gedraaid. Uiteindelijk zijn we een handje geholpen door het script. Tijdens de ‘babymaking scene’ zoals mensen dat noemen was het zo intiem, we keken elkaar aan, deden precies wat we moesten doen en ja, vanaf dat moment waren we samen. Nu speel ik in een toneelstuk. Ik heb één collega, Sarina, waar ik een speciale band mee heb. Ik heb bij haar uitgehuild toen Daan het had uit gemaakt en ik heb haar mijn aller grootste geheim verteld.
Ik liep het station op voor weer een avond toneelspelen. Ik wilde net het perron oplopen toen er iemand mijn naam riep. ‘Oh nee’ dacht ik. Het was Daan. Ik dacht meteen aan mijn geheim. Ik wilde wegrennen maar er liepen te veel mensen. Ik moest wel blijven staan. ‘Alex ik móet je spreken!’ Ik moest veel moeite doen om niet te gaan huilen. Toen hij voor me stond begon hij. ‘Alex luister. Ik kan het uitleggen.’ Hij wachtte even en toen ik niets zei ging hij verder. ‘Mijn ouders zijn twee maanden geleden gescheiden. Ik wilde het je vertellen maar ik vond het zo erg. Iedere keer als ik er over wilde beginnen moest ik bijna huilen en ik wilde niet dat je me zag op die manier. Ik voelde me zo ellendig en ongelukkig. Ik dacht dat ik ongelukkig was bij jou omdat ik het niet kon vertellen. Ik heb de hele tijd aan jou gedacht en ik miste je maar ik dacht dat het zo beter was maar dat is niet zo. Ik mis je heel erg en ik snap nu wat al die tijd ik nodig had en nog steeds nodig heb. Jou.’ Door mijn dikke tranen heen probeerde ik hem aan te kijken. ‘Maar je gaat nu toch met Jessica?’ vroeg ik met een bibberend stemmetje. ‘Wat? Jessica is een nieuwe collega van me. Ik heb met haar mijn problemen besproken en het script geoefend, meer niet.’ Ik kon heel goed zien dat hij het meende. ‘Oh Daan het spijt me zo dat ik dat dacht! Ik weet ook weel dat je niet zo’n jongen bent. Ik was zo van streek en…’ Daan onderbrak me met een zoen. Zo’n zoen die je alleen kunt krijgen van iemand die écht van je houd. ‘Geen geheimen meer?’ zei hij zacht. ‘Eh, ja, nog eentje.’ Hij keek me vragend aan. ‘Over zes maanden wordt je vader.’