Chapter 3: Niall James Horan

Ik beende de trap weer op, met mijn hoofd naar beneden gebogen. Soms kon ik er zo niet tegen als mijn moeder me terechtwees wat ik wel en niet moest doen. Ik liep mijn kamer binnen en draaide de deur op slot. Ik pakte mijn geschiedenisboeken en plofte ermee op het bed. Ik sloeg het boek open en begon te lezen. Mijn ogen gleden over de woorden maar ik nam totaal niets in me op. Mijn gedachten bleven maar bij die Louis hangen. Wat zou er met zijn familie gebeurd zijn?
"De Engelse Burgeroorlog is de periode van conflict in de koninkrijken Engeland, Schotland en Ierland tussen 1639 en 1651, en verwijst specifiek naar de twee oorlogen (1642–1645 en 1648–1649) tussen de koningsgezinde aanhangers van Karel I van Engeland - de cavaliers - en de aanhangers van het Long Parliament, de roundheads," las ik hardop. Hoe oud zou hij zijn? Nee, Niall, concentreer je.
Net op dat moment werd er op mijn deur geklopt. Ik zuchtte en gooide het boek aan de kant. Ik draaide de deur van het slot en maakte hem open. Daar stond Louis in de deuropening.
"I-ik moest je van je moeder komen zeggen dat het eten klaar is," stamelde hij.
Ik knikte dankbaar naar het joch en liep achter hem aan de trap naar beneden.
"Hoe oud ben jij Louis?" besloot ik hem toch maar te vragen.
"Achttien," antwoordde hij. Hij liet zijn ogen even onzeker over mijn lichaam glijden en vroeg toen: "En jij?"
"Zeventien."
Beneden aan de trap werd Louis bij zijn arm gegrepen door mijn vader, en meegetrokken de keuken in. Ik zuchtte en liep door naar de eetkamer. Ik trok de stoel naar achteren en nam plaats. De geur van gebakken aardappeltjes en bieflap drong mijn neus binnen. Ik schepte een bord vol eten op, en begon ervan te eten. In een ooghoek zag ik hoe Jay en Louis twee aardappels en een mini stuk bief op hun bord geschoteld kregen.
Louis keek even ontevreden naar zijn bord. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen maar sloot hem toen weer. Ik wendde mijn blik op mijn eigen bord, terwijl ik gretig door at. Ineens had ik geen trek meer. Ik had een bord vol, en de twee jongens in de keuken hadden bijna niets. Ik stootte mijn broer aan, en geïrriteerd keek hij op.
"Wat?" snauwde hij.
"Ik heb geen trek meer. Zou ik wat aan Louis en Jay geven?" vroeg ik zachtjes aan Greg, zodanig dat mijn moeder het niet kon horen. Op dat moment nam mijn vader plaats op één van de stoelen, en glimlachend begon hij aan het eten.
"Ben jij mal! Je gaat de vijand toch geen eten geven!"
Ik beet op mijn lip en met grote ogen keek ik naar mijn moeder, haar reactie afwachtend. Waarom moet hij dat nu zo nodig hardop schreeuwen? Ze keek me even afkeurend aan. "Dat meen je toch niet, Niall?"
Angstig schudde ik mijn hoofd. Als ik ja zou zeggen, wist ik dat ik in de problemen zou komen.
"Ik heb geen trek meer," zei ik, en schoof het bord wat naar voren. Met het servet veegde ik mijn mond af, zoals ik dat gewend was. Mijn vader keek me verbaasd aan. "Sinds wanneer heb jij geen honger?"
Ik haalde mijn schouders op. "Ik moet nog leren," zei ik snel, en glipte snel weg, mijn kamer weer in.