3 shoes.

De volgende ochtend.
"Doei mam! Doei pap!" riepen mijn zus en ik toen we allebei met twee koffers het huis verlieten.
We gooiden de koffers in de kofferbak van Dave's auto; een vriend van mijn zus. Ik stapte in de auto en nam plaats op de achterbank. Het was zo'n drieënhalf uur rijden naar Schiphol. Daar aangekomen haalde ik mijn koffers uit de kofferbak, en waggelde het gebouw in. We hoefden gelukkig niet in de rij te staan, aangezien we een privévliegtuig gehuurd hadden.
"Er is alleen één dingetje," zei Ellen toen, "in Londen landt nog een ander privévliegtuig met een of andere populaire band erin. Ik denk dus dat we wel even zullen moeten wachten met al die security."
Ik knikte even, en liep toen verder. We lieten onze paspoorten controleren en leverden onze koffers in. Daarna konden we via de slurf het vliegtuig in. Het vliegtuigje was niet heel groot, maar groot genoeg voor ons tweetjes. Het was niet zo heel lang vliegen; ongeveer een uurtje. Misschien nog iets langer. We liepen het trapje naar beneden en onze monden vielen open toen we de hoeveelheid mensen zagen. Het waren allemaal meisjes van een jaar of veertien, vijftien. Overal stonden hekken gestald, en borden met 'I <3 One Direction' waren overal te vinden. Mijn zus en ik baanden ons een weg door de fans heen, maar het had bijna geen zin. Een man in een uniform kwam op ons af.
"Can I help you?" vroeg de man in pak.
"Yes, we have to go and get our suitcases but we can't get through with all those people," sprak mijn zus.
"Follow me, then I'll lead you together with my boys, but it will take a few minutes."
"That ain't a problem," zei ik.
We volgden de man op de voet. Ik hield de hand van mijn zus stevig vast, bang haar kwijt te raken tussen deze menigte. Vijf jongens kwamen de trap van het vliegtuig naar beneden. De fans begonnen luider te juichen en te joelen, dat ik er doof van werd. Terwijl ze met verschillende fans op de foto gingen en hen een handtekening gaven, kwamen ze onze kant uit. Ik herkende deze jongens van Esmée´s presentatie.
"Hello there," begroette de krullenbol ons, als ik het me goed herinner Harry genaamd.
"Hi," zei mijn zus.
"Are you also fans? Have you won a meet and greet? You look a little bit old for fans. Not that I mind."
"No, we're here with our private plane. One of your guards proposed to help us."
"Hello," zei één van de andere jongens, met piekerig, lichtbruin haar.
"Hi," zeiden mijn zus en ik tegelijk.
"Who are you?"
"I'm Ellen, and this is my sister Andrea. She got a travel to London for her birthday."
"I'm Louis. So it's your birthday?" vroeg hij aan mij.
Ik knikte.
"Congratulations," zei de krullenbol.
Een geblondeerde jongen kwam tussen het stel in staan en leunde op Harry.
"Is it your birthday? Oh, happy birthday!"
"Thank you," lachte ik.
"Who's birthday is it?" vroeg een zwartharige jongen.
"Oh, Zayn, you have a birthday mate!" riep de jongen genaamd Louis.
"Congrats," zei de jongen aan mij.
"Thank you, you too, Zayn."
Een hele tijd bleef hij mij aanstaren zonder iets te zeggen.
"Shall we bring you to your hotel?" vroeg de krullenbol met hese stem.
"Gladly, if it's no problem," antwoordde mijn zus, "but first we have to get our suitcases."
"Yeah, yeah, we too," zei een donkerblonde jongen.