Deel Een: Twaalf

Om een uur of acht ging mijn telefoon opeens weer af. Opnieuw schrok ik, maar ik had de hoop dat het Tess was al opgegeven.
“Met Harry,” zie ik voor de tweede keer vandaag.
“Uhm, hoi. Ik ben Tess. Van twitter. Je weet wel, de opdrachten,” klonk een zenuwachtige stem door de telefoon. Ze had een licht accent, net als Niall, maar dan anders. Ik schoot overeind. De jongens keken me verbaasd aan, maar ik stak mijn hand naar ze op om duidelijk te maken dat ze niets moesten zeggen. Ik stond op en liep naar mijn kamer.
“Ik dacht niet dat je nog zou bellen,” zei ik.
Het was even stil aan de andere kant van de lijn, maar ik hoorde haar ademhalen, waardoor ik wist dat ze er nog was.
“Ik eigenlijk ook niet,” zei ze eerlijk. Ik grinnikte.
“Maar ik ben blij dat je toch wel belde. Het is makkelijker dan twitter, is het niet?” Ik wist dat het een redelijk slechte openingszin was, maar ik wilde dat het gesprek soepeltjes zou verlopen. Ik had een hekel aan ongemakkelijke conversaties.
“Ja, dat is waar,” zei ze. “Sorry dat ik niet belde. Ik… Ik weet eigenlijk niet. Ik denk dat ik niet durfde.”
Ik lachte. “Waarom niet?” Zodra ik dat vroeg wist ik het antwoord al, en dat werd bevestigd door Tess.
“Je bent beroemd. Bovendien ben je mijn idool,” mompelde ze verlegen.
“Rustig, ik ben ook maar een jongen,” verzekerde ik haar.
“Dat weet ik,” lachte ze. “Het leek gewoon nogal onwerkelijk, maar goed.”
Ik wist niet wat te zeggen en kauwde een beetje op mijn wang. Aangezien Tess ook niets zei, was het vooral nogal… stil. Ik wilde de stilte doorbreken, iets zeggen, maar ik wist niet precies wat. Dus begon ik maar een beetje te bazelen.
“Louis was erg grappig vandaag,” zei ik. Ik vertelde haar het hele verhaal van zijn date, waar ze smakelijk om moest lachen. Het was ook gewoon heel grappig. Het was maar goed dat Lou me niet hoorde, want dan had hij me vermoord.
“Trouwens, ik wilde jou ook een opdracht geven, maar jij wilde het niet doen,” herinnerde ik me.
“Uh, ja. Klopt,” stamelde ze.
“Nou, er is nu geen internet. Brand los,” spoorde ik haar aan.
“Eh… Oke? Ik heet dus Tess, maar dat wist je al,” begon ze een beetje onhandig. “Ik ben zeventien jaar en woon in Nederland met mijn ouders en zusje van zes. Ik heb drie beste vriendinnen en ben een enorme fan van jullie. Ik schrijf graag en wil het liefst script- of songwriter worden. Ik heb niet zoveel met jurkjes, maar verder ben ik best wel meisjesachtig. Ik draag bijna dagelijks hakken omdat ik nogal klein ben en me er gewoon zelfverzekerd door voel, wat echt belachelijk klinkt en overbodig is om te vertellen aan een wereldberoemde jongen,” peinsde ze. Ik schoot in de lach.
“Het is interessant,” liet ik haar weten.
“Oh. Nou, dat is fijn,” zei ze schaapachtig. Ik grinnikte weer.
“Je bent grappig,” zei ik. “Ook op twitter.”
“Heb je mijn tweets gelezen?” vroeg ze geschrokken.
“Ja. Je tweets zijn droog, en je lijkt best op Niall met je eten,” grijnsde ik.
“Hm, ja, misschien wel. Maar dat vind ik niet erg, want Niall is aardig,” grinnikte ze. Ze begon zich al een beetje meer op haar gemak te voelen, gelukkig. Ik hoorde wat onverstaanbaar geroep op achtergrond en Tess zuchtte.
“Ik moet gaan,” zei ze. “Mijn vriendin is er.”
“Is goed,” zei ik. “Ik sms je wel.”
“Echt? Super! Eh, ik bedoel, leuk,” herstelde ze zich van haar enthousiasme. Ik schoot opnieuw in de lach.
“Doe de groeten aan je vriendin,” zei ik.
“Hm, ik zie nog wel. Denk je niet dat het beter is als ik niks vertel?”
“Misschien wel,” gaf ik toe. “Laten we het nog maar even aankijken.”
“Oke. Doei Harry!”
“Doei Tess. Sweet dreams!”
Toen ik weer naar beneden ging, had ik blijkbaar een enorme glimlach op mijn gezicht, want de lads bestookten me meteen met vragen.
“Wie was dat?”
“Ooooeh, iemand is verliefd!”
“Was het John?”
“Natuurlijk niet, dan zou hij toch niet zo kijken!”
“Jongens!” onderbrak ik hun gekibbel. “Doe eens normaal. Het was gewoon mijn moeder. Ze vertelde iets grappigs over Gemma.”
“Oh.” Teleurgesteld lieten ze zich weer in de kussens zakken en keken naar de horrorfilm die ze hadden opgezet. Daar had ik dus echt geen zin in. Ik liep naar de keuken en besmeerde een broodje. Het was dan wel negen uur ’s avonds, maar dat maakte me niets uit. Met mijn broodje ham met mosterd, kaas en komkommer slofte ik terug naar mijn kamer. Ik was ontzettend moe, dus misschien moest ik maar gaan slapen.